ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ ΝΟΥΣ - ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΓΝΩΣΗ

                Ο άνθρωπος έπρεπε να βρίσκεται πάντα κάτω από την επίβλεψη του Θεού, καταδικασμένος να ζητά διά βίου συγχώρεση και να προ-ετοιμάζεται έτσι σε όλη του τη ζωή για τον θάνατο. Οτιδήποτε καλούσε τους ανθρώπους να ανακαλύψουν τον Θεό μέσα τους καιόχι έξω από αυτούς αφανιζόταν. Βιβλιοθήκες με γνώσεις αιώνων καταστράφηκαν και επιστήμονες δολοφονήθηκαν, στον βωμό των θρησκευτικών «πιστεύω». Πώς θα ελεγχόταν ο κόσμος εάν ανακάλυπτε ότι η εσωτερική αναζήτηση μέσα από την προσωπική έρευνα δηγούσε, τελικά, στην κατανόηση και την αποκάλυψη της κοσμικής αρμονίας, στην οποία όλοι έχουμε θέση και μερίδιο; Πώς θα ελεγχόταν ο κόσμος μόλις ο άνθρωπος αντιλαμβανόταν ότι η σκέψη του δεν είναι παρά το εργαλείο επικοινωνίας με τη συλλογική σκέψη της υπόλοιπης Φύσης και η νόηση του το εργαλείο για να φτάσει στην υλοποίηση αυτής της επικοινωνίας; 

               Η συλλογική αυτή σκέψη εκδηλώνεται με αποτελεσματικές δράσεις, είτε με επιγνωσιακό τρόπο που παραπέμπει σε λιτανείες και ομαδικές τελετές φυσιολατρικού περιεχομένου όπως εκείνες των αρχαίων Ελλήνων (Ελευσίνια Μυστήρια) που απαιτούσαν συμμετέχοντες με υψηλό επιγνωσιακό επίπεδο- είτε μέσα από νοητικές διαδικασίες, έμμεσα ελεγχόμενες από τη λογική εποπτεία. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και το γνωστό «μάτιασμα», για το οποίο οι μεν άνθρωποι ανέκαθεν γνώριζαν τι σημαίνει και πώς να το αντιμετωπίζουν, οι δε θρησκευτικές ιερατικές εξουσίες αναγκάστηκαν, μετά από αιώνες άρνησης, να το αποδεχτούν και να το εντάξουν σιωπηρά μέσα στη δογματική τους. Χωρίς να αντιλαμβάνονται καν για τι είδους φαινόμενο μιλούν.

             Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, το σύνολο των συνειδητών μας δράσεων, όλων εκείνων δηλαδή των ενεργειών που απαιτούν επίγνωση για να έρθουν εις πέρας, δημιουργεί μία τεράστια μνημονική αποθήκη, της οποίας τα περιεχόμενα δεν είναι απλές εγγραφές, αλλά ζωντανές νοοσφαιρικές οντότητες. Για να φέρουμε εις πέρας το καθημερινό έργο που απαιτείται για να επιβιώσουμε, είμαστε αναγκασμένοι να δρούμε με σύστημα και με επίγνωση των επιμέρους ενεργειών μας. Ωστόσο, όλες οι προηγούμενες δράσεις μας εξακολουθούν να γίνονται αντικείμενα επεξεργασίας από τη νόηση μας, χωρίς εμείς να έχουμε την άμεση εποπτεία-επίγνωση αυτής της επεξεργασίας. 

            Απόδειξη γι’ αυτό αποτελεί το ότι, τις περισσότερες φορές, όταν ανατρέχουμε χρονικά σε παρελθοντικές μας δράσεις, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είτε θα μπορούσαν να είχαν γίνει με καλύτερο και αποδοτικότερο τρόπο, είτε ότι θα μπορούσαν να μην είχαν γίνει και καθόλου, είτε ότι έχουν ήδη ατονίσει και χάσει την αρχική τους δύναμη και σημασία. Αυτό που, εσφαλμένα, ερμηνεύουμε μόνο ως πείρα χωρίς παραπέρα ανάλυση, είναι ακριβώς το αποτέλεσμα των μη επιγνωσιακών διεργασιών που έχουν ήδη συντελεστεί πάνω στις μνημονικές μας οντότητες, καθώς αυτές αλληλεπιδρούν διαρκώς, με όλο και περισσότερες νέες εγγραφές. Δικές μας μεν, οι οποίες όμως μέσω του κοινού γαιο-νοοσφαιρικού χώρου μας, αλληλεπιδρούν και με εκείνες των συνανθρώπων μας.

            Όλα τα διαλαμβανόμενα σε αυτόν τον χώρο από κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, φαίνεται ότι συναθροίζονται και συνδιαμορφώνουν ένα συλλογικό νοοσφαιρικο πεδίο εξαιρετικά ευαίσθητο, το οποίο αντιδρά στις δράσεις των άλλων ανθρώπων ή ομάδων που ενεργούν στο τώρα, με απόλυτη επίγνωση των πράξεων τους είτε με ουτιδανό, είτε με ευκλεή τρόπο. Δηλαδή, ο χώρος αυτός είναι σε διαρκή και αλληλεπιδρώσα σχέση με ολόκληρο το σύστημα και τα φαινόμενα της Γαίας, όπως είναι ο καιρός και, πιθανότατα, όπως κάποιοι ερευνητές υποδεικνύουν, με ολόκληρη τη Δημιουργία.

          Ως σύστημα, ορίζουμε οποιασδήποτε μορφής φυσική υπερδομή, όπως ο άνθρωπος, καθώς και οποιασδήποτε μορφής υποδομές που συνθέτουν ενδιάμεσες δομές ή άλλες υπερδομές. Τέτοιες είναι οι χημικές ενώσεις, καθώς και οι φυσικο-χημικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στη Γη και στα άστρα, όπως η μετατροπή του υδρογόνου σε ήλιο. Εντροπία, επίσης, ενός συστήματος ονομάζουμε τον ποσοτικό δείκτη που μας ενημερώνει για το πόσο αποδομημένο ενεργειακά είναι αυτό το σύστημα. Πρόκειται για μία μαθηματική έκφραση της Φυσικής, που αποτυπώνει αυτήν ακριβώς τη στάθμη αποδόμησης και αταξίας. Η Φύση, λοιπόν, για όσους την παρατηρούν χωρίς επίγνωση του σκοπού της Δημιουργίας, εμφανίζεται ότι ακολουθεί ενεργειακά αποδομητικές διαδρομές και ότι ικανοποιεί πάντα αυτό που ονομάζουμε Β’ Νομό της Θερμοδυναμικής. Ότι, δηλαδή, όλα τα συστήματα βαίνουν πάντα και αντεπίστροφα προς μία στάθμη μέγιστης ενεργειακής αποδόμησης και ελάχιστης τάξης.
          Ωστόσο, ο ψευδαισθησιακός αυτός νόμος καταρρέει όταν καλείς τη σύγχρονη επιστήμη να σου εξηγήσει πώς από ένα ελάχιστο ενεργειακό σύστημα που συνθέτουν κάποιες οργανικές βάσεις και μερικά αμινοξέα σε αταξία, παράγεται ο άνθρωπος, ή το πώς, για παράδειγμα, από μία αστρική «σούπα» νεφών παράγεται αυθόρμητα τάξη και ακολουθεί γένεση αστέρων και γαλαξιών.
          Η σύγχρονη επιστήμη αγνοεί συστηματικά την παρουσία μέσα στη Δημιουργία ενός μορφογενετικού πρότυπου το οποίο, ουσιαστικά,υπαγορεύει κατά τρόπο αρχιτεκτονικό τη συσχέτιση των διαφόρων κοσμικών υπομονάδων και τη σύνθεση τους στη συμπαντική πολυποικιλότητα που γνωρίζουμε.

ΠΗΓΗ:  http://chemtrailsnews.blog.com/%CE%A4%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1/