«Ποτέ δεν επιθύμησα να γίνω αρεστός στους πολλούς. Αφ' ενός, δεν κάθισα να μάθω τι αρέσει στους πολ

«Ποτέ δεν επιθύμησα να γίνω αρεστός στους πολλούς. Αφ' ενός, δεν κάθισα να μάθω τι αρέσει στους πολ
«Ποτέ δεν επιθύμησα να γίνω αρεστός στους πολλούς. Αφ' ενός, δεν κάθισα να μάθω τι αρέσει στους πολλούς·κι αφ' ετέρου, τα όσα ήξερα εγώ βρίσκονταν μακριά από τη δική τους αντίληψη». Επίκουρος: (341 π.Χ. - 270 π.Χ.)

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

ΩΣ ΠΟΤΕ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ ;



            Τι κρίμα! Μα χούφτα έλληνες εν Ελλάδι έχουν απομείνει και εκείνοι κακοποιούνται οικονομικά,  πολιτικά, ψυχολογικά και σωματικά με τις ευλογιές των ανδρεικέλων κυβερνώντων. Ο Έλληνας έχει πέσει θύμα ρατσισμού, εντός της πατρίδος του από τους παράνομους πολιτικούς & λαθρομετανάστες που πρέπει να απελαθούν αμφότεροι. Ένα κράτος που έχει θεσπίσει κανόνες πραγματικής ελευθερίας και δημοκρατίας, δεν παρατάσσει τα ματ ανάμεσα στην κυβέρνηση και στον λαό σε παρέλαση εθνικής εορτής, εκτός και αν ¨κάποιοι¨ θεωρούν εχθρό τους τον απλό Έλληνα πολίτη (οπλίτη). Αν ισχύει αυτό (έτσι φαίνεται), τότε έχουν δίκιο αυτοί που φωνάζουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται, προ σχεδιασμένων αποφάσεων από ξένα κέντρα εξουσίας που αποσκοπούν ακόμη και στον βιολογικό αφανισμό μας.
            Η λέξη «Υπουργός» σημαίνει «υπό το έργο», δηλαδή ο κάθε υπουργός έχει αποστολή-υποχρέωση να υπηρετήσει το «Έργο», που δεν είναι άλλο από το να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον λαό. Υπο το έργο = υπό του ελληνικού λαού λοιπόν, και όχι πάνω από τον λαό, έτσι όπως μας παρουσιάζονται οι υπουργοί με ύφος χιλίων καρδινάλιων. Το ίδιο ισχύει και για τον ρολό του πρωθυπουργού  και του προέδρου της ελληνικής «δημοκρατίας».  Πρέπει να είναι όλοι τους υπηρέτες του λαού, να μάθουν ότι ο ανώτερος πολίτης σε αυτή την χώρα, δεν είναι η κάθε προεδρική γλάστρα που εμφανίζεται μόνο σε εορτές, αλλά ο απλός Έλληνας πολίτης που μοχθεί νυχθημερόν για την επιβίωση του. Ο έλληνας είναι η αρχή, ο έλληνας θα δώσει το τέλος, ποτέ; Όταν θα συμβεί σε όλους μας αυτό που είπε ο στρατηγός Κολοκοτρώνης στην Πνύκα:  

«Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε ΠΟΣΟΙ ΕΙΜΕΘΑ ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ΩΣ ΜΙΑ ΒΡΟΧΗ ΕΠΕΣΕ ΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι ΕΣΥΜΦΩΝΗΣΑΜΕ εις αυτό το σκοπό και ΕΚΑΜΑΜΕ την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα».


...ΓΙΝΕ ¨ΟΠΛΙΤΗΣ¨ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΥΡΙΟ ΠΟΛΙΤΗΣ!
 








Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

ΙΣΗΜΕΡΙΕΣ & ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 2014





ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ: 20 Μαρτίου (Πέμπτη) 2014, ώρα Ελλάδος 18:57.
ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ: 21 Ιουνίου ( Σαββάτο) 2014 ώρα Ελλάδος  13:51.
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ: 23 Σεπτεμβρίου (Τρίτη) 2014 ώρα Ελλάδος  05:29.
ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ: 22 Δεκεμβρίου (Δευτέρα) 2014 ώρα Ελλάδος 01:03.  






Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ;

                 
            
             Αν κάποτε θες να μάθεις πραγματικά «ποιος είσαι», μην γυρίσεις να κοιτάξεις τι ήσουν στο παρελθόν, ούτε να καταδεχτείς να ρωτήσεις τι θα γίνεις στο μέλλον. Δεν σε αφόρα πλέον πόσο σημαντικός ή ασήμαντος, φτωχός ή ζητιάνος, βασιλιάς ή πολεμιστής «ήσουν», διότι πέρασες από όσα ¨σχολεία¨ εσύ επέλεξες να περάσεις για τους δικούς σου μοναδικούς λόγους. Μην συγκρίνεσαι με κανέναν, δεν μοιάζεις με κανέναν, είσαι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ στο δικό σου ΜΟΝΑΔΙΚΟ μονοπάτι. Κάθε ζωή και μια αποστολή, κάθε αποστολή και ένα κομμάτι στο πάζλ, που όταν το συμπληρώσεις πλήρως τότε είσαι ο μεγάλος νικητής επί της ύλης. Αποστολή σου δεν είναι να σώσεις τον κόσμο, ούτε να γίνεις ο μοναδικός εκλεκτός στα μάτια των άλλων, όχι όχι…..δεν έχεις τόσο μικρή αποστολή άνθρωπε μου, έχεις ακόμη μεγαλύτερη και δυσκολότερη, αποστολή σου είναι να σώσεις τον ΕΑΥΤΟ σου. 

«Όποιος θέλει να αλλάξει τον κόσμο, ας αλλάξει πρώτα τον εαυτό του».
Σωκράτης

             Ότι σαρκίο ένδυμα και αν φόρεσες στο παρελθόν, όποια επιτυχία και αν επιτέλεσες, όποιος ήρωας και αν νομίζεις ότι ήσουν στον αρχαίο κόσμο, πάλι τώρα έχεις την δική σου ξεχωριστή βαρυσήμαντη αποστολή. Δεν υπάρχει ον επάνω στη γη που να μη έχει σημαντική αποστολή, ακόμη και τα σκαθάρια που καθαρίζουν το χώμα από τις ακαθαρσίες, προσφέρουν περισσότερο στην πλάση, από έναν άνθρωπο που συμπεριφέρεται σαν άχθος αρούρης (Άχθος αρούρης = "βάρος της γης", Ιλιάδα Σ 104). 

«Είναι δυσκολότερο να νικάς τα πάθη και τις αδυναμίες σου, από το να νικάς στην μάχη τον μεγαλύτερο εχθρό».
Μ. Αλέξανδρος
  
             Ποιος είσαι τελικά ; μια μεγάλη προσωπικότητα του παρελθόντος; και αν ναι …τώρα ποιος είσαι; και ενδιάμεσα από τότε μέχρι τώρα τι ήσουν; πάλι δεν θα βρεις ικανοποιητική απάντηση για το ποιος είσαι, διότι περνάς από όλα, δοκιμάζεις τα πάντα και ζεις την διαφορετικότητα. Εσύ όμως εξακολουθείς να παραμένεις ίδιος, απλά αλλάζεις το όχημα σου (σάρκα) και μαζί με αυτό αλλάζει και το ζευγάρι των ματιών που βλέπεις τον κόσμο. Άραγε πως θα σου φαινόταν κάθε φορά που θα πήγαινες να αλλάξεις ρούχα να θεωρούσες ότι ¨αλλάζεις¨ και εσύ ο ίδιος και με κάθε αλλαγή  ενδυμασίας να αναρωτιόσουν στον καθρέπτη…¨ποιος είμαι;¨ το ίδιο συμβαίνει όταν ψάχνουμε να βρούμε μέσα από το παρελθόν των προηγούμενων σάρκινων ενδυμάτων μας, ποιοι είμαστε!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι είσαι πολύ παλιός, ο χρόνος δεν σε έχει αγγίξει, δεν έχεις φύλο, ούτε ημερομηνία γέννησης, δεν έχεις συγκεκριμένο όνομα ούτε προκαθορισμένο σχήμα. Κάποτε δεν είχες αυτή την απορία …«ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ», γιατί δεν σε απασχολούσε, ήσουν συνδεδεμένος με ΟΛΑ, και ήσουν τα ΠΑΝΤΑ, δεν είχες ¨ΕΓΩ¨, οπότε δεν προέκυπτε καν το ερώτημα, …¨ποιός είμαι;¨. Αφού διαχωρίστηκες (εν μέρει) από την σύνδεση (όχι γιατί έκανες κάτι κακό ή στο επέβαλε κάποιος, αλλά από δική σου βούληση και για θεϊκούς λόγους), τότε προέκυψε το ¨εγώ¨, και από τότε γεννήθηκε  και το μεγαλύτερο ερώτημα, το…¨ποιος είμαι;¨  Την απάντηση δεν χρειάζεται να την πάρεις, δεν την έχεις ανάγκη, αφορά μόνο το ¨εγώ¨ σου και όχι εσένα, φεύγοντας από την υλη, ξέρεις πλέον ΤΙ ΕΙΣΑΙ και όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα παύουν να υφίστανται. 
 
                   Προς το παρόν είσαι ένας ήρωας, ακόμη και αν δεν το γνωρίζεις είσαι μια πολύ μεγάλη ηρωική ψυχή που παλεύεις με την σκληρή υλη κάθε μέρα, η ψυχή σου ταλαιπωρείται μα αντέχει, ελπίζεις και δημιουργείς την πραγματικότητα σου μέσα σε έναν εικονικό κόσμο. ΓΙΑΥΤΟ ΕΙΣΑΙ ΗΡΩΑΣ, γιατί κάνεις το ψεύτικο ΑΛΗΘΙΝΟ, γιατί ζωντανεύεις τα ΟΝΕΙΡΑ σου μέσα στο χάος, γιατί μπορείς να ΦΩΤΙΖΕΙΣ την ψυχή σου στο σκοτάδι. Μετουσιώνεις τα πάντα σε ότι θελήσεις, είσαι εδώ στην ¨βαριά υλη¨ που αποκαλείς ενσάρκωση, γιατί κάνεις άλλος δεν θα μπορούσε να είναι στην θέση σου έκτος από εσένα, κάνεις δεν αντέχει τόσο πολύ όσο εσύ, ακόμη και οι ¨θεοί¨ θα λύγιζαν. Είσαι ο καλύτερος αλχημιστής του σύμπαντος, γιαυτό είσαι εδώ, γιατί μόνο εσύ μπορεί  ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.  

«Δεν είναι ανάγκη να βγεις από το σπίτι. Μείνε στο τραπέζι σου και αφουγκράσου. Η μην αφουγκράζεσαι, περίμενε μόνο. Η μην περιμένεις, κάθισε εντελώς ήσυχος και μόνος. Ο κόσμος θα σου προσφερθεί για αποκάλυψη, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, εκστατικός θα κουλουριαστεί μπροστά σου».
Φ. Κάφκα

….τώρα κατάλαβες ΤΙ ΕΙΣΑΙ;     

 Υ.Γ.: Αφιερωμένο σε όλους εσάς τους απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας, που αγωνιάτε για ότι αγαπάτε, που κοπιάζετε για το καλύτερο της οικογένειας σας μέσα από αντίξοες συνθήκες και όμως έχετε την δύναμη να γυρίσετε σπίτι σας με ένα μεγάλο χαμόγελο. Εσάς που το κουράγιο δεν στερεύει ποτέ μέσα σας, και όσες φόρες και αν πέσετε, άλλες τόσες θα σηκωθείτε. Εσείς είστε οι ανώνυμοι ΗΡΩΕΣ αυτού του κόσμου, εσείς κρατάτε την δάδα αναμμένη, και ποτέ μα ποτέ μην εγκαταλείψετε την προσπάθεια σας, για όποιο λόγο και αν την κάνετε...παρά μαζέψτε την δύναμη σας ξανά και ξανά και συνεχίστε ακόμη πιο παθιασμένα, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα νικήσετε, γιατί τελικά ένα είναι βέβαιον… ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΤΕ!
  
«Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος - αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ‘ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος - σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται».
Καζαντζάκης Ν.




Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

Ποιος θυμάται τον καθηγητή Λιαντίνη;



Ο Δημήτρης Λιαντίνης ήταν καθηγητής μου στη Φιλοσοφική της Αθήνας. Υπήρξε σπουδαίος δάσκαλος και φίλος, για το διάστημα της φοιτητικής περιόδου. Τον Ιούνιο του 1998 εξαφανίστηκε στον Ταΰγετο, αφήνοντας πίσω του μύθους και ερμηνείες. Είχαν περάσει πέντε χρόνια από τότε που δεν είχα επαφή μαζί του. Για την εξαφάνιση, δυσκολεύτηκα να δεχτώ ότι ένας άνθρωπος με τόση κατάφαση ζωής, με τόση ενέργεια και αγάπη για τους φοιτητές του θέλησε να «δραπετεύσει» από τον κόσμο που του έδινε τη μεγάλη δύναμη της προσφοράς στις συνειδήσεις των άλλων. Ήταν όμως επιλογή και αποτέλεσμα προετοιμασίας μιας ολόκληρης ζωής.
Όπως και να 'χει, κράτησα μέσα μου τον δικό μου «Λιαντίνη» και μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους που τον έζησαν, τον κουβαλάω στο υποσυνείδητό μου. Ποτέ δεν τον μνημόνευσα ως αυθεντία, ποτέ δεν τον μυθοποίησα και, κυρίως, ποτέ δεν «αντέγραψα» τίποτα από τη σκέψη του. Με ενέπνευσε στη βιοθεωρία μου και μου έμαθε την ελληνική γλώσσα. Αυτός μου την έμαθε, όχι ο Μπαμπινιώτης, ο άλλος μου καθηγητής. O ένας ήταν ποιητής και ο άλλος επιστήμονας.
Δεν τον έχω αναφέρει ως τώρα σε κείμενά μου και δεν θα το έκανα, αν δεν προέκυπτε μια πρόσφατη δίκη να μου τον θυμίσει και πάλι. Ο βιογράφος του και ιδρυτής της ιστοσελίδας liantinis.org, Δημήτρης Αλικάκος (ο σημαντικότερος ερευνητής του, που συγκέντρωσε πολύτιμο υλικό -επιστολές του, βίντεο, ηχητικά, κ.α.), κέρδισε τη δικαστική διαμάχη με τη χήρα του Λιαντίνη, την καθηγήτρια Ν. Γεωργοπούλου. Τον είχε μηνύσει, υποστηρίζοντας ότι το 2008 είχε δημοσιεύσει έκθεση με τα αποτελέσματα μιας εργαστηριακής πραγματογνωμοσύνης. Aφορούσε την ταυτοποίηση οστών που βρέθηκαν στον Ταΰγετο, και τα οποία, όπως αποδείχθηκε, ανήκαν στον Λιαντίνη (έκθεση του ιατροδικαστή Κουτσάφτη). Το δικαστήριο δικαίωσε τον βιογράφο του και απέρριψε τις αιτιάσεις της χήρας Λιαντίνη.
Βρήκα, λοιπόν, την ευκαιρία να κάνω κάποιες σκέψεις, όχι μόνο για τον καθηγητή αλλά γενικότερα, για το πώς αντιμετωπίζουμε τους σημαντικούς ανθρώπους, όταν περνάει ο χρόνος. Έχει πάντα να κάνει με το τι θέλουμε να κρατήσουμε από αυτούς. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η συμπόρευση με μια φόρμα ύφους και ιδεολογίας τούς δίνει κύρος και δύναμη. Σε άλλους πάλι, αρέσει να φτιάχνουν πορτρέτα ή μεσσίες, που είναι αναντικατάστατοι. Και υπάρχουν κι αυτοί που ζουν γοητευμένοι με το δέος του ανθρώπου που θαύμασαν και αγάπησαν για όσο ζούσε.
Η ζωή όμως τρέχει και σκοτώνει κάθε στατική σύλληψη του επιστητού. Τίποτα δε μένει ίδιο και είναι άδικο για τις ιδέες των ανθρώπων που έφυγαν, να τις φυλακίζουμε στο κλουβί της δικιάς μας συνειδητότητας επειδή μας βολεύει. Ο Επίκουρος, ο Σωκράτης, ο Σοπενχάουερ, ο Ρίλκε, ο Νίτσε, ο Καβάφης, ο Σολωμός, ο Καζαντζάκης, δεν θα ήταν τώρα οι ίδιοι. Άλλα θα έλεγαν, άλλα ίσως θα πίστευαν, για άλλα θα μιλούσαν.
Μια άλλη διάσταση είναι το πώς αποδέχεται η κατεστημένη διανόηση τους «αντισυστημικούς». Πριν από καιρό, έτυχε να πω δυο κουβέντες με έναν «αναγνωρίσιμο» ανθρωπάκο της ακαδημαϊκής κοινότητας για τον Λιαντίνη και τον θεωρούσε τρελό. Ποτέ δεν τον αποδέχτηκε το περιβάλλον των καθηγητών κι ας τον λάτρευαν οι φοιτητές του. Όλοι αυτοί που στήριξαν και στηρίζουν τον «πολιτισμό» της αντιγραφής στα πανεπιστήμια, δεν είναι ποτέ σε θέση να κατανοήσουν τη διαφορετικότητα και το καινούριο, αυτό που δεν διατυπώθηκε ως τώρα. Για τον Λιαντίνη (δίδασκε παιδαγωγικά) δεν είχε τόσο σημασία να ξέρεις τι είπε ο Piaget και η Montessori, αλλά τι λες εσύ, ως μελλοντικός δάσκαλος που θα παλεύεις αργότερα μέσα στις τάξεις. Ο Λιαντίνης ήταν τραγικός, πρωτότυπος και διαλεκτικός. Είχε ανά πάσα στιγμή έτοιμη την αυτοκατάργησή του για να αποθεώσει τον συνομιλητή του, όχι τον εαυτό του. Ίσως γιατί δεν γεννήθηκε αστός. Ίσως γιατί η γλώσσα του είχε την ποίηση της πολύτιμης λαϊκότροπης σοφίας.
Όσο για το πώς και γιατί χάθηκε, τι νόημα έχει να μας απασχολεί πια. Όπως λέει κι ο Ρίτσος, ο άνθρωπος πορεύεται μόνος στον έρωτα, στη δόξα και στον θάνατο. Εκείνο που μένει πάντα είναι το αχνό αποτύπωμα και οι μεγάλες ομάδες που άφησε πίσω του. Κι αν ο Λιαντίνης «θανάτω θάνατον πατήσας», μαζί με τον Σωκράτη και τον Καρυωτάκη, θα το δείξει ο χρόνος και ο χώρος που θα έχει την ανάγκη να γεμίσει με το πνεύμα του.
Το σημαντικό για μένα και για πολλούς άλλους που είχαμε την τύχη να σταθεί απέναντί μας, είναι που δέσαμε τα δικά μας γονίδια με το δικό του. Αυτό είναι το κέρδος για τη σκέψη μας, τη ζωή μας και την ελληνική μας ταυτότητα. Γιατί, ό,τι υπέροχο υπάρχει στον κόσμο μας, φτιάχτηκε από τους γενναίους «διαφορετικούς» και όχι από τους κακόμοιρους «υποτακτικούς»...

ΠΗΓΗ: "P"