(περί της κατά Πλάτωνα Θεολογίας βιβλίον Α΄) Εργασία Αργικέραυνου.
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Θεολογία είναι η προσπάθεια που τείνει στην ανακάλυψη της ύπαρξης των θείων οντοτήτων, καθώς και των ιδιοτήτων – ενεργειών, που πηγάζουν απο τη νοητική κίνηση. Η ανθρώπινη νόηση προσεγγίζει με διαφορετικές μεθόδους τα απρόσιτα και ακατάληπτα ανώτερα όντα, είτε με την «μανία των Νυμφών» η οποία εκφράζεται με την έκσταση, ή με την έμπνευση, είτε με την μύηση διδασκαλιών ορισμένου τυπικού και τελετουργιών. Όλα τα όντα είναι εξαρτημένα απο την αιτία τους και απο το αρχικό ΟΝ, το οποίο αν και ευρίσκεται στην ανώτατη βαθμίδα ...δεν είναι το ανώτατο. Είναι κάτω απο το ΕΝΑ, ενοποιημένο με αυτό, χωρίς να είναι το ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΕΝΑ. Δηλαδή είναι η πρώτη υποδιαίρεση, διότι το ΟΛΟΝ μπορεί να υποδιαιρεθεί, το ΕΝΑ όχι ! γι αυτό και λέγεται το σοφόν : ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ, όπου το ΕΝ προηγείται του ΠΑΝΤΟΣ. Επειδή δε ο αισθητός -> υλικός κόσμος, είναι αντιγραφή του αιθερικού, λόγω της ομοιότητας των εγκοσμίων με τα θεία, μας υποδηλώνει τις προόδους, τις βαθμίδες και τις δημιουργίες εκείνων... μέσω των αισθητών εικόνων. Απο την στιγμή δε που έχουμε υποδιαιρέσεις, είναι αυτονόητο ότι υπεισέρχονται τα μαθηματικά ως απαραίτητο εργαλείο επεξήγησης των νόμων που διέπουν τις εκδηλώσεις του ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΥ ΝΟΥ. Για τον λόγο αυτό ο Πυθαγόρας εξυψώνει την μαθηματική σκέψη των αριθμών, με σκοπό να αποκτήσει μέσω αυτής την ανάμνηση των θείων, και για να τις κατανοήσει πλήρως, τις μορφοποιεί σε σχήματα και μαθηματικές εξισώσεις. Ο Ορφικός τρόπος διαφέρει, διότι χρησιμοποιεί διαφορετική μέθοδο. Δηλαδή της τελετουργικής ιεροτελεστίας με τυπικό, επικλήσεις, προσευχές και μυστηριακά λόγια, ώστε να αχθεί στα άρρητα. Ο άλλος τρόπος είναι η ένθεη έμπνευση, διότι αποκαλύπτει την αλήθεια των θεών, εμφανιζόμενη στις ανώτερες βαθμίδες των μυσταγωγών, οι οποίοι κινούνται συχνά σε ανείπωτες απο πριν υπερβατές ιδέες, καθοδηγούμενοι απο τους ίδιους τους θεούς. Με απλά λόγια οι θεοί εκφράζονται μέσα απο τους εμπνεόμενους. Όσα δε αποκαλύπτονται και εξηγούνται, μπορεί να δίνονται αναλόγως : είτε απλουστευμένα, είτε ηθελημένα μπερδεμένα σε κώδικες, για να κοινωνούν των αποκαλύψεων οι αξιότεροι οι οποίοι μπορούν και να διαχειριστούν την γνώση με σύνεση και όταν πρέπει. Με λίγα λόγια έρχεται η έμπνευση σαν σπίθα σε επιλεγμένους για να αποκαλύψει στο φως όσα πριν έκρυβε το σκοτάδι . Το ίδιο με μια άλλη φιλοσοφική λογική, προσπαθεί να πράττει η λεγόμενη μυθολογία. Η τελευταία δηλώνει με υπονοούμενα τα θεία, βάζοντας πολλά παραπετάσματα μπρος απο την αλήθεια προβάλλοντας τα φανερά δημιουργήματα των νοητών και τις υλικές απεικονίσεις των άυλων, ώστε να γίνουν δυσδιάκριτα τα αληθινά. Είναι βέβαια κατανοητό σε όλους, ότι αυτός ο τρόπος (της μυθολογίας) να κρύψει όσο το δυνατόν καλύτερα τα αρχέγονα μυστικά, είναι μια ευφυής κατασκευή προστασίας απο επικίνδυνους ή και ανίδεους ανθρώπους. Η ανασύνθεση της μυθιστορίας είναι αρκετά επίπονη εργασία, διότι οι αρχαίοι ποιητές – γνώστες, εμφάνισαν τους θεούς με ανθρώπινα ελαττώματα, με σύμβολα, παραβολές και αλληγορίες με εμφανή την πρόθεσή τους να διαφυλάξουν την αλήθεια με κάθε τρόπο. Μέσα απ΄ αυτήν την αταξία ο εμπνευσμένος έρχεται να βάλει τάξη, να πετάξει τα περιττά και να φανερώσει το ΩΡΑΙΟ – ΑΓΑΘΟ – ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ. Κάθε τι που ανήκει στα μυστήρια και εκείνοι που ασχολούνται αποκλειστικά με την ερμηνεία, δεν προσφέρουν τίποτα. Οι ερμηνείες που δίνουν, είναι αποτέλεσμα της ορθολογικής διανοίας που διαθέτουν και αποδομείται εκ προοιμίου το συμπέρασμα που εξάγουν. Διότι αφού υπεισέρχεται προσωπική εκτίμηση ως επεξήγηση, αυτή είναι αυθαιρεσία άνευ αποδεικτικής αξίας. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα η αξιολόγηση ενός θέματος που διερευνάται, έχει την εξής σειρά : Αίσθηση, Δόξα, Διάνοια, Νους – Νόηση. Η Δόξα είναι η αντίληψη που αποκομίζουμε απο την Αίσθηση, η οποία στηρίζεται στα υλικά στοιχεία που είναι φαινομενικά. Η Διάνοια είναι μαθηματική λειτουργία που ενεργεί με βάση σταθερά δεδομένα και παρατήρηση. Η Νόηση είναι ανώτερη απ΄ όλες, διότι έχει σαν αντικείμενό της τον ΝΟΗΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ.
Συνεχίζεται............
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Θεολογία είναι η προσπάθεια που τείνει στην ανακάλυψη της ύπαρξης των θείων οντοτήτων, καθώς και των ιδιοτήτων – ενεργειών, που πηγάζουν απο τη νοητική κίνηση. Η ανθρώπινη νόηση προσεγγίζει με διαφορετικές μεθόδους τα απρόσιτα και ακατάληπτα ανώτερα όντα, είτε με την «μανία των Νυμφών» η οποία εκφράζεται με την έκσταση, ή με την έμπνευση, είτε με την μύηση διδασκαλιών ορισμένου τυπικού και τελετουργιών. Όλα τα όντα είναι εξαρτημένα απο την αιτία τους και απο το αρχικό ΟΝ, το οποίο αν και ευρίσκεται στην ανώτατη βαθμίδα ...δεν είναι το ανώτατο. Είναι κάτω απο το ΕΝΑ, ενοποιημένο με αυτό, χωρίς να είναι το ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΕΝΑ. Δηλαδή είναι η πρώτη υποδιαίρεση, διότι το ΟΛΟΝ μπορεί να υποδιαιρεθεί, το ΕΝΑ όχι ! γι αυτό και λέγεται το σοφόν : ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ, όπου το ΕΝ προηγείται του ΠΑΝΤΟΣ. Επειδή δε ο αισθητός -> υλικός κόσμος, είναι αντιγραφή του αιθερικού, λόγω της ομοιότητας των εγκοσμίων με τα θεία, μας υποδηλώνει τις προόδους, τις βαθμίδες και τις δημιουργίες εκείνων... μέσω των αισθητών εικόνων. Απο την στιγμή δε που έχουμε υποδιαιρέσεις, είναι αυτονόητο ότι υπεισέρχονται τα μαθηματικά ως απαραίτητο εργαλείο επεξήγησης των νόμων που διέπουν τις εκδηλώσεις του ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΥ ΝΟΥ. Για τον λόγο αυτό ο Πυθαγόρας εξυψώνει την μαθηματική σκέψη των αριθμών, με σκοπό να αποκτήσει μέσω αυτής την ανάμνηση των θείων, και για να τις κατανοήσει πλήρως, τις μορφοποιεί σε σχήματα και μαθηματικές εξισώσεις. Ο Ορφικός τρόπος διαφέρει, διότι χρησιμοποιεί διαφορετική μέθοδο. Δηλαδή της τελετουργικής ιεροτελεστίας με τυπικό, επικλήσεις, προσευχές και μυστηριακά λόγια, ώστε να αχθεί στα άρρητα. Ο άλλος τρόπος είναι η ένθεη έμπνευση, διότι αποκαλύπτει την αλήθεια των θεών, εμφανιζόμενη στις ανώτερες βαθμίδες των μυσταγωγών, οι οποίοι κινούνται συχνά σε ανείπωτες απο πριν υπερβατές ιδέες, καθοδηγούμενοι απο τους ίδιους τους θεούς. Με απλά λόγια οι θεοί εκφράζονται μέσα απο τους εμπνεόμενους. Όσα δε αποκαλύπτονται και εξηγούνται, μπορεί να δίνονται αναλόγως : είτε απλουστευμένα, είτε ηθελημένα μπερδεμένα σε κώδικες, για να κοινωνούν των αποκαλύψεων οι αξιότεροι οι οποίοι μπορούν και να διαχειριστούν την γνώση με σύνεση και όταν πρέπει. Με λίγα λόγια έρχεται η έμπνευση σαν σπίθα σε επιλεγμένους για να αποκαλύψει στο φως όσα πριν έκρυβε το σκοτάδι . Το ίδιο με μια άλλη φιλοσοφική λογική, προσπαθεί να πράττει η λεγόμενη μυθολογία. Η τελευταία δηλώνει με υπονοούμενα τα θεία, βάζοντας πολλά παραπετάσματα μπρος απο την αλήθεια προβάλλοντας τα φανερά δημιουργήματα των νοητών και τις υλικές απεικονίσεις των άυλων, ώστε να γίνουν δυσδιάκριτα τα αληθινά. Είναι βέβαια κατανοητό σε όλους, ότι αυτός ο τρόπος (της μυθολογίας) να κρύψει όσο το δυνατόν καλύτερα τα αρχέγονα μυστικά, είναι μια ευφυής κατασκευή προστασίας απο επικίνδυνους ή και ανίδεους ανθρώπους. Η ανασύνθεση της μυθιστορίας είναι αρκετά επίπονη εργασία, διότι οι αρχαίοι ποιητές – γνώστες, εμφάνισαν τους θεούς με ανθρώπινα ελαττώματα, με σύμβολα, παραβολές και αλληγορίες με εμφανή την πρόθεσή τους να διαφυλάξουν την αλήθεια με κάθε τρόπο. Μέσα απ΄ αυτήν την αταξία ο εμπνευσμένος έρχεται να βάλει τάξη, να πετάξει τα περιττά και να φανερώσει το ΩΡΑΙΟ – ΑΓΑΘΟ – ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ. Κάθε τι που ανήκει στα μυστήρια και εκείνοι που ασχολούνται αποκλειστικά με την ερμηνεία, δεν προσφέρουν τίποτα. Οι ερμηνείες που δίνουν, είναι αποτέλεσμα της ορθολογικής διανοίας που διαθέτουν και αποδομείται εκ προοιμίου το συμπέρασμα που εξάγουν. Διότι αφού υπεισέρχεται προσωπική εκτίμηση ως επεξήγηση, αυτή είναι αυθαιρεσία άνευ αποδεικτικής αξίας. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα η αξιολόγηση ενός θέματος που διερευνάται, έχει την εξής σειρά : Αίσθηση, Δόξα, Διάνοια, Νους – Νόηση. Η Δόξα είναι η αντίληψη που αποκομίζουμε απο την Αίσθηση, η οποία στηρίζεται στα υλικά στοιχεία που είναι φαινομενικά. Η Διάνοια είναι μαθηματική λειτουργία που ενεργεί με βάση σταθερά δεδομένα και παρατήρηση. Η Νόηση είναι ανώτερη απ΄ όλες, διότι έχει σαν αντικείμενό της τον ΝΟΗΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ.
Συνεχίζεται............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου