«Ποτέ δεν επιθύμησα να γίνω αρεστός στους πολλούς. Αφ' ενός, δεν κάθισα να μάθω τι αρέσει στους πολ

«Ποτέ δεν επιθύμησα να γίνω αρεστός στους πολλούς. Αφ' ενός, δεν κάθισα να μάθω τι αρέσει στους πολ
«Ποτέ δεν επιθύμησα να γίνω αρεστός στους πολλούς. Αφ' ενός, δεν κάθισα να μάθω τι αρέσει στους πολλούς·κι αφ' ετέρου, τα όσα ήξερα εγώ βρίσκονταν μακριά από τη δική τους αντίληψη». Επίκουρος: (341 π.Χ. - 270 π.Χ.)

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

ΕΡΜΗΣ ΤΡΙΣ-ΜΕΓΙΣΤΟΣ. ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΔΑΞΑΣ ΤΗΣ «ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»



«Ότι ουδέν των όντων απόλλυται, αλλά τάς μεταβολάς απωλείας και θανάτους πλανώμενοι λέγουσιν».
«Κανένα από τα όντα δεν χάνεται κα είναι λάθος να λένε τις μεταβολές απώλειες και θανάτους».




Κάθε ψυχή που αποχωρίζεται από  το σώμα, τέκνον μου, υφίσταται μεταβολές. Από την ΜΙΑ ψυχή του σύμπαντος προέρχονται όλες οι ψυχές του κόσμου που στριφογυρνάνε και κατανέμονται σε ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ.  Σε τούτες λοιπόν τις ψυχές γίνονται πολλές μεταβολές, άλλων προς το ευτυχέστερο κι άλλων αντίθετα.  Γιατί οι έρπουσες ψυχές σε υδρόβιες μεταβάλλονται, οι υδρόβιες, σε χερσαίες και οι χερσαίες σε πτηνά και οι αέριες σε ανθρώπους. Και οι άνθρωποι εισέρχονται στην ΑΘΑΝΑΣΙΑ, μεταβαλλόμενες σε δαίμονες και μετά από αυτό εισέρχονται στο χορό Του ΘΕΟΥ. Και υπάρχουν ΔΥΟ χοροί ΘΕΩΝ, των ΠΛΑΝΗΤΩΝ και των ΑΠΛΑΝΩΝ. Και αυτή είναι η τελευταία δόξα της ψυχής. Η ψυχή που θα εισέλθει σε ανθρώπους και μένει στην ΚΑΚΙΑ δεν πρόκειται να γευθεί ΑΘΑΝΑΣΙΑ, ούτε να μεταλάβει του αγαθού, αλλά ΠΙΣΩ γυρίζει και επιστρέφει στα ΕΡΠΕΤΑ. Και αυτή είναι η καταδίκη της κακής ψυχής. Κακία της ψυχής είναι η αγνωσία. Η ψυχή που δεν έχει επίγνωση των όντων ούτε της φύσης τους, ούτε και του αγαθού, μένει τυφλή και συγκλονίζεται από σώμα και πάθη.  Και η κακοδαίμονη ψυχή, αφού αγνόησε τον εαυτό της, έγινε δούλη ΞΕΝΩΝ και μοχθηρών ΣΩΜΑΤΩΝ.
Αντίθετα, αρετή είναι η γνώση. Και εκείνος που γνωρίζει είναι αγαθός, ευσεβής και θείος, είναι αυτός που δεν λέει πολλά και δεν ακούει πολλά. Εκείνος που σπαταλά χρόνο σε ακούσματα και συζητήσεις, σκιαμαχεί! Ο Θεός, ο πατέρας και το αγαθό ούτε κηρύττει με λόγια, ούτε μαθαίνει ακούοντας. Ο θεός δεν αγνοεί τον άνθρωπο, αλλά τον γνωρίζει πολύ καλά και θέλει να τον γνωρίζει. Η σωτηρία του ανθρώπου είναι η γνώση του Θεού. Και η γνώση είναι ανάβαση στον ΟΛΥΜΠΟ.
Γι΄αυτό τέκνο μου, όταν ευχαριστείς τον Θεό, να εύχεσαι να σου δωσει καλό νου. Έτσι λοιπόν η ψυχή μεταβαίνει σε καλύτερο σώμα και είναι αδύνατο να περάσει σε κατώτερο. Υπάρχει μια κοινωνία ψυχών. Οι ψυχές των θεών επικοινωνούν με εκείνες των ανθρώπων και οι ψυχές των ανθρώπων με εκείνες των αλόγων. Και φροντίζουν οι καλύτεροι του κατώτερους, οι θεοί τους ανθρώπους και οι άνθρωποι τα άλογα ζώα.  Και ο Θεός φροντίζει για όλα. Του Θεού οι ενέργειες μοιάζουν με ΑΚΤΙΝΕΣ και οι ενέργειες του Θεού γίνονται δια του ΚΟΣΜΟΥ.

ΕΡΜΗΣ ΤΡΙΣ-ΜΕΓΙΣΤΟΣ
Διάλογος με Ασκληπιό.




Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Ποια (τι) ήταν η ¨ΕΛΕΝΗ¨ της Τροίας ;



       Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, «Ποιά χιλιετηρίδα έγινε η μάχη της Τροίας ;» που καταρρίψαμε την επίσημη χρονολογία για την μάχη της Τροίας, ήρθε η ώρα να αναλύσουμε τι ήταν η Ελένη. Ήταν Πρόσωπο; Ιδιότητα; Τίτλος; Ιέρεια; 



Σύμφωνα με την μυθολογία η αποκαλούμενη Ωραία Ελένη ήταν κόρη του Δία και της Λήδας, έχει ως «ανθρώπινο» πατέρα τον Τυνδάρεο και αδελφούς τους Διοσκούρους, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη. Αδελφή της είναι η Κλυταιμνήστρα. Αλλά από πολύ νωρίς η Ελένη θεωρήθηκε κόρη του Δία και της Νέμεσης. Η Νέμεση, προσπαθώντας να αποφύγει τον Δία, διέτρεξε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ άλλαζε συνέχεια μορφή. Στο τέλος μεταμορφώθηκε σε χήνα. Ο Δίας μεταμορφώθηκε σε κύκνο και μ' αυτή τη μορφή ενώθηκε μαζί της στον Ραμνούντα, στην Αττική. Ύστερα από την ένωση αυτή, η Νέμε­ση γέννησε ένα αυγό, που το εγκατέλειψε μέσα σε ένα ιερό δάσος. Ένας βοσκός το ανακάλυψε και το έφερε στη Λήδα. Εκείνη το έβαλε μέσα σε ένα καλάθι και, τον καιρό που έπρεπε, άνοιξε το αυγό και γεννήθηκε η Ελένη, την οποία η Λήδα ανέθρεψε σαν να ήταν δική της κόρη. Άλλες ακόμη παραδόσεις θεωρούσαν την Ελένη κόρη του Ωκεανού ή της Αφροδίτης. Της αποδίδουν επίσης ως αδελφές, εκτός από την Κλυταιμνήστρα, την Τιμάνδρα και τη Φυλονόη.

Ετυμολογικά η ΕΛΕΝΗ αναλύεται ως εξής:

Ε= ΕΚΠΟΡΕΥΟΜΕΝΗ ΔΥΝΑΜΗ ΦΩΤΟΣ
Λ= ΗΛΙΑΚΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΣ – ΥΓΡΗ ΡΟΗ
Ε= ΕΚΠΟΡΕΥΟΜΕΝΗ ΔΥΝΑΜΗ ΦΩΤΟΣ
Ν= ΝΟΥΣ, ΝΟΜΟΣ, ΝΑΥΣ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ, ΝΕΡΟ - ΚΙΝΗΣΗ
Η= ΔΙΠΛΗ ΚΑΘΟΔΟΣ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑΣ ΠΟΥ ΦΑΝΕΡΩΝΕΤΑΙ.

Δηλαδή έχουμε:  ΕΚΠΟΡΕΥΟΜΕΝΗ ΦΩΤΟΝΙΑΚΗ ΔΥΝΑΝΗ ΕΚ ΤΟΥ ΝΟΗΤΙΚΟΥ ΗΛΙΟΥ ΜΕ ΔΙΠΛΗ ΦΑΝΕΡΩΣΗ - ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΓΑΙΑ (ΝΕΡΟ).

Ας δούμε την παρακάτω έρευνα και τι σχέση έχει με το όνομα ΕΛΕΝΗ.
Σύμφωνα με τον ερευνητή Βασίλειο Βασιλάκο εκ της Τραπεζοντής Σπάρτης στο βιβλίο του «Οι μύστες του Ταϋγέτου» αναφέρει: «Ελληνικό κράτος καλείται το τμήμα της γης που αποτελείται από υψηλές & αιχμηρές κορυφές επί το πλείστον πετρώδεις για την δημιουργία σκιών και κατ΄επέκταση θρησκειών». Σύμφωνα με την πολυετή έρευνα και τα ευρήματα του (πλήθος κτερισμάτων και αποδεικτικών αρχαιολογικών στοιχείων που επιβεβαιώνουν την θεωρία του), το 25.000 π.Χ. ένα διαστημόπλοιο με το όνομα «Τάλετον» προσγειώθηκε στην κορυφή του Ταΰγετου που έχει σχήμα τέλειας πυραμίδας. Οι αστρικοί ταξιδιώτες αναζητούσαν μια τέλεια πυραμίδα, όπου με βάση την σκιά της και τις αστρικές καθετοποιήσεις θα έδιναν χρησμούς για να φτιαχτούν οι πόλεις και τα ιερά όλου του πλανήτη.  Από την λέξη σκιά προέρχεται και η λέξη θρησκεία, που ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή έννοια της θρησκείας. Η σκιά της πυραμίδας ήταν ιερή και απαγορεύονταν να αλλοιωθεί το σχήμα της, γι΄αυτό και η λέξη θρη-σκια



Η έννοια του χρησμού ήταν επισημοποίηση προς τους ανθρώπους, του καταλληλότερου σημείου για να κατασκευάσει πόλεις οι ναούς. Το όνομα της νέας περιοχής ή της πόλης δινόταν με βάση ποιο Άστρο ή Αστερισμό ευθυγραμμίζονταν (καθετοποίηση). Π.χ. το σημείο ΕΝΑ του πλανήτη (όσο αφορά τις ευθυγραμμίσεις – χρησμούς) ήταν ο Ταΰγετος (= ταγεύω την γη, την εξουσιάζω). Από εκεί πήρε ¨χρησμό¨ η κορυφή του Ολύμπου, το σημείο ΔΥΟ ( πόλη Δίον), και μετά πήρε ¨χρησμό¨ το σημείο ΤΡΙΑ ή αλλιώς ΤΡΟΙΑ ή ΙΛΙΟΝ. Μεταξύ τους τα τρία σημεία κάνουν ένα ορθογώνιο τρίγωνο. Ανάμεσα στο σημείο ΕΝΑ (Ταΰγετος) και σημείο ΔΥΟ (Δίον), υπάρχουν οι Δελφοί και συγκεκριμένα το ακριβές μέσο σημείο  της απόστασης (χρυσή τομή), είναι το χωριό «Χρυσό» 5 χλμ νοτιο-δυτικά των Δελφών. Η ευρύτερη περιοχή επειδή είναι αμφι & ισα των δυο πρώτων χρησμοδοτικών σημείων ονομάστηκε Άμφισσα. Λίγο πιο κάτω γεωγραφικά η πόλη Γαλαξίδι πήρε το όνομα της επειδή το 12,000 π.Χ. ευθυγραμμίζονταν με τον γαλαξία της Ανδρομέδας!  Δεν είναι τυχαίο ότι στην δυτική ήπειρο, την Αμερική και συγκεκριμένα  στο Μέξικο, υπάρχει μια κορυφή βουνού σε κατάληξη τέλειας πυραμίδας που ονομάζεται ¨ΕΛ ΤΑΓΙΝ¨, (Ταΰγετος).



Είχαν απόλυτο δίκιο ο Απολλώνιος ο Τυανεύς και ο Αριστοτέλης που έλεγαν: «επίσκεψις ονομάτων σοφία εστί», δηλαδή ανέλυσε το όνομα του τόπου σου και θα καταλάβεις την ιστορία του, με ποιους αστερισμούς ευθυγραμμίζεται και πότε φτιάχτηκε. Οι αστρικοί δίαυλοι, οι καθετοποιήσεις των άστρων και οι ευθυγραμμίσεις πάντα θα μετακινούνται με την πάροδο των χιλιάδων ετών, αφού τα πάντα ¨τρέχουν¨ στο σύμπαν. Όταν π.χ. η πόλη Γαλαξίδι ευθυγραμμίζονταν με τον γαλαξία της Ανδρομέδας πριν το 12,000 π.Χ. και τώρα δεν ευθυγραμμίζεται πλέον. Καταλαβαίνει κανείς πόσο παλιά είναι η ιστορία της Ελλάδος και κατ΄επέκταση αντιλαμβανόμαστε τι συνέβη στους παλιούς ομφαλούς που πλέον σταμάτησαν να δίνουν χρησμό, όπως της Δωδώνης και των Δελφών. Διανοούμε γιατί ο πρώτος ομφαλός ήταν στην Δήλο, μετά στην Δωδώνη και τέλος στους Δελφούς, γιατί απλά με το πέρασμα των αιώνων μετακινιόταν η ευθυγράμμιση με τα άστρα, έτσι οι μύστες έδιναν νέους χρησμούς για νέα ¨συνδεδεμένα ιερά¨!
Αφού κατανοήσουμε την ουσιαστική σημασία του Ταΰγετου, και σε συνδυασμό με την καταγωγή της Ελένης που ήταν από την Σπάρτη - Ταΰγετο και την σοβαρότητα της  φυγής της, ώστε να γίνει ένοπλη σύρραξη ανάμεσα στο σημείο ΕΝΑ (Σπάρτη) και στο σημείο ΤΡΙΑ (Τροία), αντιλαμβανόμαστε ότι δεν πρόκειται για ένα απλό πρόσωπο αλλά για κάτι ιερό και μοναδικό που ο κάτοχος του είχε την υπεροχή έναντι των άλλων σημείων. Σύμφωνα με τον ερευνητή κύριο Β. Βασιλάκο, η Ελένη ήταν ένα πρόσωπο που επιλέγονταν κάθε χρόνο μέσα από έναν διαγωνισμό ομορφιάς, μυούταν στην αλήθεια και θυσιάζονταν στην κορυφή της πυραμίδας για να κρατηθεί η ιερότητα του τόπου. Οι άλλες προσεγγίσεις του ζητήματος «Ελένη» μας προϊδεάζουν ότι σίγουρα ήταν τίτλος που διακατέχονταν από απαράμιλλη ιερότητα και εσωτερική ομορφιά. Η κάτοχος του τίτλου ήταν ιέρεια στο υπέρτατο ιερό των χρησμών/θρη-σκιών, βοηθώντας στην εξάπλωση του Ελληνικού πολιτισμού. Για να τοποθετηθεί γυναίκα σε τόσο υψηλό μυητικό αξίωμα, μας παραπέμπει εποχικά στην εποχή της μητροκρατίας, τότε που τα περισσότερα ιερά είχαν γυναίκες ιέρειες & ιεροφάντες, δηλαδή πολύ πριν τον κατακλυσμό του Ωγύγου περί το 10.000 π.Χ.



Η Ελένη ήταν ο ενδιάμεσος κρίκος της γης και του ουρανού, ήταν η αγγελιοφόρος των θεών προς τους ανθρώπους, είχε δυνάμεις ουράνιες και κρατούσε τον θεσμό σε άρρητη κατάσταση. Ήταν άριστος χειρίστης της ύλης και του πνεύματος και μπορούσε να βρίσκεται σε όποια γεωγραφικά σημεία ήθελε  για να δώσει χρησμό. Γι΄αυτό ο Ευριπίδης αναφέρει ότι το είδωλο της Ελένης πήγε στην Τροία ενώ η ιδία ήταν στην Αίγυπτο. Ο Μενέλαος δεν ήταν ο άντρας της αλλά ο φρούραρχος της, ο υπεύθυνος για την ασφάλεια και την προστασία της. Ας μην ξεχνάμε ότι μετά το τέλος του τρωικού πολέμου, ο Μενέλαος συναντά την Ελένη στην Αίγυπτο και όχι στην Τροία που υποτίθεται θα έπρεπε να συναντούσε. Στην αρχή δεν αναγνωρίζει την Ελένη διότι είχε διαφορετική μορφή (!), στη συνέχεια όμως την αναγνωρίζει και επικρατεί αγαλλίαση και χαρά, σαν να μην έφυγε με την θέληση της από την Σπάρτη. Στον διάλογο που προκύπτει με τον Μενέλαο, η Ελένη του εκμυστηρεύεται ότι το είδωλο της πήγε στη Τροία, ενώ η ιδία (το πραγματικό της σώμα) ήρθε στην Αίγυπτο για ασφάλεια. 

Ο μυημένος Ευριπίδης μας λέει στο έργο του «Ελένη»:
Ελένη. : Δεν πήγα εγώ στην Τρωάδα, αλλά το είδωλό μου.
Μενέλαος : Μα ποιος φτιάχνει ζωντανά ομοιώματα ;;;
Ελ. : Ο Αιθέρας από όπου οι θεοί έφτιαξαν την γυναίκα σου.
Με. : Ποιος από τους θεούς το έκανε ;;
Ελ. : Η Ήρα για να αντικαταστήσει εμένα και να μη με πάρει ο Πάρης.
Με. : Λες πράματα ανέλπιστα.
Ελ. : Το όνομα μπορεί να βρίσκεται σε πολλά μέρη, το σώμα όμως όχι……
 (Ευριπίδης “Ελένη”, 570 - 588 ).


Μενέλαος : Γέροντα, έλα να κουβεντιάσεις κι εσύ μαζί μας.
Άγγελος : Τούτη εδώ δεν είναι η αιτία που ταλαιπωρηθήκαμε στην Τροία ;;
Με. : Όχι !! δεν είναι αυτή. Οι Θεοί μας εξαπάτησαν κι είχαμε στα χέρια μας ένα άγαλμα από νεφέλη που έφερε τόσα κακά.
Άγγ. : Τι λες ;; Αγωνιστήκαμε, λοιπόν μάταια για ένα ομοίωμα από νεφέλη ;;
Με. : Όλα αυτά είναι δουλειά της Ήρας και της έριδας των τριών θεών. ……
(Ευριπίδης “Ελένη”, 702 – 708).

Αυτό μπορεί να επιβεβαιωθεί και από διαφορετικό παράγοντα. Όταν ο Πάρης ¨έκλεψε¨ την Ελένη, έμειναν ένα βράδυ απέναντι από το Γύθειο, στο νησάκι Κρανάη. Από εκεί πέρασαν Κύθηρα – Αντικύθηρα και ταξίδεψαν για Τροία. Ανάμεσα Κύθηρα –Αντικύθηρα υπάρχει ενεργειακή πύλη, αυτό άλλωστε δηλώνεται από τις ονομασίες Κύθηρα (= εκεί + θύρα). Ακόμη κα σήμερα υπάρχει ένα τυφλό σημείο ανοιχτά της θαλάσσης, που δεν λειτουργούν gps, πυξίδες και ασύρματοι, λόγω της χωροχρονικής διαστρέβλωσης που υπόκειται εκείνο το γεωγραφικό σημείο. Άρα μόνο είδωλα ή ενέργειες με την κυματομορφή του αιθέρα θα μπορούσαν να περάσουν την πύλη. Άλλωστε η πραγματική Ελένη βρισκόταν στην Αίγυπτο. Γιατί εκεί; Μα γιατί εκεί είναι το σημείο ΤΕΣΣΕΡΑ  των χρησμών, με την διάφορα ότι εκεί δεν έχει πετρώδη βουνά, ούτε φυσικές πυραμίδες, όποτε έπρεπε να κατασκεπαστούν ¨χρησμοδοτικές πυραμίδες¨, «…για την δημιουργία σκιών και κατ΄επέκταση θρη-σκ(ε)ιών…», και από πυραμίδες τεχνητές που ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ.... σφύζει η Αίγυπτος.
    



Ένας Αιγύπτιος ιερέας απευθυνόμενος στο Σόλωνα παρατηρεί για τους Έλληνες ότι έχουν ξεχάσει το παρελθόν τους, αφού έφτιαξαν τα πάντα στο παρελθόν, ενώ τώρα δεν θυμούνται τίποτα : 

« Σόλων, Σόλων, λληνες εί παδές στε, γέρων δέ λλην οκ στιν»

Απόδοση: «Σόλωνα, Σόλωνα, εσείς οι Έλληνες μένετε πάντα παιδιά και δεν υπάρχει κανένας γέροντας Έλληνας».

(Πλάτων, Τίμαιος)


Παρατήρηση αναγνώστη:

Η ΩΡΑΙΑ ΕΛ-ΕΝΗ
Ωραία=Ώρα
που συμβαίνει τον αναμενόμενο χρόνο, τον κατάλληλο χρόνο, όταν είναι ώριμος, έτοιμος (για κάτι)
το ὡραῖον (ως ουσιαστικοπουμένο επίθετο): η κατάλληλη εποχή
ὅτε ὡραῖον εἴη
(:όταν το επέτρεπε ο καιρός, η εποχή, όταν ή
ταν η κατάλληλη εποχή)

όμορφος-η
(με σαφή έως και αποκλειστική ίσως την έννοια του όμορφου η λέξη φαίνεται να αρχίζει να χρησιμοποιείται από τα χριστιανικά χρόνια και μετά γιατί στις αρχές της ελληνιστικής εποχής ΔΕΝ ήταν ακόμα συνώνυμο της ομορφιάς)

ἡ ὡραία (ως ουσιαστικοπουμένο επίθετο) :
η εποχή της συγκομιδής, συγκεκριμένα οι 20 μέρες πριν και μετά την ανατολή του Σείριου ή του Μεγάλου Κυνός (τότε πιθανόν στα μέσα Ιουνίου).





Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

Ποιά χιλιετηρίδα έγινε η μάχη της Τροίας ;


         Σύμφωνα με σύγχρονες ιστορικές εκτιμήσεις η μάχη της Τροίας έγινε κάπου ανάμεσα στο 1.200 – 1.300 π.Χ. Αυτό βεβαία δεν είναι απολυτό, διότι με τον ανθελληνισμό που διέπει πολλές επιστημονικές ομάδες και την πίεση που ασκεί ο σιωνισμός, για να βρεθεί γεννήτορας της ανθρώπινης ιστορίας, έχει ως αποτέλεσμα να συμπιέσουν την Ελληνική ιστορία από εκατοντάδες χιλιάδες έτη σε μερικές χιλιάδες μόνο. Ας αναλύσουμε μερικά ιστορικά στοιχεία που ανατρέπουν την χρονολόγηση των χειραγωγούμενων επί το πλείστον αρχαιολόγων και μας κατευθύνουν στο βάθος των χιλιετηρίδων, όπου συναντούμε τους γηγενείς πελασγικούς προκατακλυσμιαίους Έλληνες να έρχονται από τα άστρα και να δίδουν την γνώση απλόχερα.  



Παρέμβαση του Νέστορα (μυθικού βασιλιά της Πύλου) στην διαμάχη Αγαμέμνονα – Αχιλλέα.
Ηλιάδα. Ραψωδία Β΄ στίχοι: 260 – 273.

«…Eγώ παρέα έκαμα μ΄άντρες  καλύτερους σας
παλιότερα κι αυτοί ποτέ δε με περιφρονούσαν .
Δεν είδα ως τώρα, δε θα δω ποτέ πια τέτοιους άντρες,
Πειρίθοο και Δρυάντα*, τον αρχηγό των ανθρωπών,
Καινέα* και Εξάδιο*,  Πολύφημο τον άξιο,
Θησέα*, του Αιγέα γιο, μ΄αθάνατους παρόμοιο.
Απ΄όσους ζουν πάνω στην γη ήταν οι πιο αντρειωμένοι.
Ήταν αντρείοι, τα΄βαζαν με τους αντρειωμένους ,
Μ΄αγρια  του βουνού θερία, κι αφάνιζαν τα πάντα.
Μ΄αυτούς συναπαντήθηκα φερμένος από την Πύλο,
 Απ΄έναν τόπο μακρινό, με κάλεσαν οι ίδιοι.
Μαχόμουν κ ι από μόνος μου, μ΄αυτούς δεν θα μπορούσε
Να αναμετρηθεί κανείς απ΄τους θνητούς του κόσμου,
Μα έπαιρναν την γνώμη μου, μου άκουγαν την λόγο».

*Δρυάντας: Γιος του θεού Άρη και αδελφός του Τηρέα. Ο Δρύας έλαβε μέρος στο κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου. Ο Τηρέας, όταν κάποτε έμαθε, ύστερα από προφητικά «σημεία», ότι ο γιος του Ίτυς θα σκοτωνόταν από συγγενικό χέρι, υποψιάσθηκε τον Δρύα, καθώς νόμισε ότι ο Δρύας με τον τρόπο αυτό θα επεδίωκε να σφετερισθεί τον θρόνο. Με βιασύνη λοιπόν σκότωσε τον Δρύα για να προλάβει να αποσοβήσει τον φόνο.

*Καινέας: Στην ελληνική μυθολογία ο Καινέας (Καινεύς) ήταν ένας Λαπίθης που αναφέρεται στη Μάχη Λαπίθων και Κενταύρων. Ο Καινέας ήταν άτρωτος, σκότωσε 5 Κενταύρους στην παραπάνω μάχη και εξοντώθηκε μόνο όταν καταπλακώθηκε από πέτρες και μεγάλα κλαδιά ή κορμούς πεύκων, οπότε βυθίσθηκε όρθιος μέσα στη γη κάτω από το μεγάλο τους βάρος και δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ πια. Σύμφωνα με μία άποψη ο Καινέας ήταν χθόνια θεότητα, ενώ σύμφωνα με άλλη άποψη ήταν μία υπόσταση του θεού Άρη.

*Εξάδιος: Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Εξάδιος είναι γνωστός ένας από τους Λαπίθες, από τους προσκεκλημένους στους γάμους του Πειρίθου που πήρε μέρος στη μάχη με τους Κενταύρους.

*Θησέας: Ο Θησέας ήταν Έλληνας βασιλιάς της Αθήνας στην ελληνική μυθολογία, γιος του Αιγέα και της Αίθρας, από τους πιο σημαντικούς ήρωες στην αρχαία Ελλάδα, με σωρεία άθλων.
Εδώ διαπιστώνουμε ότι ο Όμηρος αναφέρει πως μυθικός βασιλιάς της Πύλου, Νέστορας έκανε ¨παρέα¨ με άλλους μυθικούς βασιλιάδες όπως ο Θησέας ο εξάδιος, ο Καινέας και ο Δρυάντας ο αρχηγός των ανθρώπων, που πολέμησαν με τους κενταύρους, τον μινώταυρο και αλλά μυθικά τέρατα. Οι παραπάνω βασιλιάδες έζησαν στην πάλαια πελασγική πραγματική εποχή, που σήμερα αφελέστατα πολλοί χαρακτηρίζουν μυθολογία, δηλαδή πολλές χιλιάδες χρόνια πίσω. Εφόσον ο Νέστορας είναι ακόμη ζωντανός και παίρνει μέρος στην μάχη της Τροίας, τότε η μάχη αυτή πολύ πιο παλιά από το 1.300 π.Χ.



Συνεχίζουμε….

Ο Αγαμέμνονας και ο Μενέλαος είχαν πατερά τον Ατρέα. Ο Ατρέας είχε έναν αδελφό τον Θυέστη και οι δυο τους είχαν πατερά τον Πέλοπα. Ο Πέλοπας είχε πατέρα τον τρομερό Τάνταλο, γιο του Διός. Άρα οι δυο βασικοί πρωταγωνιστές της Ηλιάδας (Αγαμέμνων και Μενέλαος) είχαν προ-πάππου τον Τάνταλο. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Τάνταλος ήταν γιος της Πλουτούς (αφθονίας) και έφθασε να θεωρείται φίλος και ομοτράπεζος των Ολύμπιων Θεών όπου εκ της απληστίας του υπέκλεψε νέκταρ και αμβροσία που μετέφερε στ΄ ανάκτορό του. Παράλληλα δε προσπάθησε να μεταδώσει μυστικά των Θεών στους ανθρώπους. Εκείνο όμως που αποτέλεσε το φρικαλέο των πράξεών του ήταν που ήθελε να διαπιστώσει αν οι Ολύμπιοι θεοί θα μπορούσαν να εξαπατηθούν! Για τον σκοπό αυτό έφθασε στο σημείο να σφάξει τον πρωτότοκο γιο του, τον Πέλοπα και να τον προσφέρει σε γεύμα σ΄ αυτούς. Λέγεται πως μόνο η θεά Δήμητρα απορροφημένη στη θλίψη της από την απώλεια της κόρης της Περσεφόνης έφαγε τμήμα από τον βραχίονα του παιδιού, οι δε άλλοι θεοί που αντελήφθησαν το ανόσιο έγκλημα του παιδοκτόνου Ταντάλου, ανάστησαν τον Πέλοπα, αποκατέστησαν τον ακρωτηριασμό του και τιμώρησαν τον πατέρα του σε αιώνια καταδίκη. Εφόσον ο Τάνταλος ήταν ομοτράπεζος με τους θεούς του Όλυμπου και ήταν μόλις 3 γενεές πίσω από τον Αγαμέμνων – Μενέλαο, τότε επιβεβαιώνουμε και από το γενεαλογικό δέντρο των Ατρειδών, ότι η εποχή τους δεν απείχε πολύ από το γένος των ηρώων που είχαν επαφή με τους θεούς.



Συνεχίζουμε…  

Ο Παυσανίας στα Αρκαδικά & Λακωνικά αναφέρεται σε έναν πολυετή  πόλεμο που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στη Σπάρτη και στο Άργος χωρίς να υπάρχει νικητής, εξαιτίας κάποιου χρησμού που αναφέρει ότι νικητής θα είναι αυτός που θα βρει τα οστά του Ατρέα. Κάνεις δεν πίστευε εκείνο τον μύθο στην εποχή του πολέμου, εκτός από δυο σπαρτιάτες στρατιώτες που έψαχναν απεγνωσμένα τα οστά του. Τελικά κατάφεραν να βρουν τον τάφο του, κάπου στην Αρκαδία (κάρα του Διός) και τα μετέφεραν στην Σπάρτη. Νίκησε η Σπάρτη. Το ουσιώδες όμως είναι (σύμφωνα με τον Παυσανία) ότι χρειάστηκε ένα άλογο για να μεταφέρει μόνο το κρανίο του Ατρέα, λόγο του μεγέθους του! Άρα τι ανάστημα είχε ο Ατρέας και τι οι γιοι του, Μενέλαος και Αγαμέμνων; Αν δούμε την πύλη των λεόντων στις Μυκήνες, θα καταλάβουμε ότι από εκεί περνούσαν άνθρωποι με υπερ-διπλάσιο ανάστημα από τον σημερινό άνθρωπο, συνεπώς η εποχή που οι άνθρωποι είχαν αυτό το μέγεθος ήταν προ-κατακλυσμιαία, το ίδιο και η εποχή της μάχης της Τροίας.

Η μάχη της Τροίας έγινε σε πολύ βαθύτερη χρονικά εποχή από ότι πιστεύουν (σκόπιμα) οι σύγχρονοι αρχαιολόγοι. Έγινε σε μια εποχή που οι άνθρωποι ήταν τεραστίων διαστάσεων, είχαν υπερφυσικές δυνάμεις και επαφή με τους θεούς. Η εποχή που δικαιολογεί τέτοιες συγκύριες είναι πριν το 10.000 π.χ., το τέταρτο κατά σειρά γένος μετά το χρυσό, το αργυρό, και το χάλκινο, σύμφωνα με τον μέγιστο Ησίοδο. Συνεπώς μιλάμε για πριν τον μεγάλο κατακλυσμό του Ωγύγου (περίπου 10.000 π.Χ) και αναφερόμαστε στο γένος των ηρώων. Τότε έγινε η μητέρα των μαχών, τότε ανδρώθηκε ο μέγιστος Αχιλλέας, τότε έπεσε ο άξιος Έκτορας. Ήταν εποχή που ο ιερός τίτλος «ΕΛ-ΕΝΗ» μεταφέρθηκε από το σημείο ΕΝΑ (Πυραμίς Ταΰγετου) , στο σημείο ΔΥΟ (Δίον – Όλυμπος) και πήγε να καταλήξει στο σημείο ΤΡΙΑ – ΤΡΟΙΑ (Ίλιον), άνευ αδείας, γι΄αυτό και η αίτια πολέμου. Τελικα για λιγους ασφαλείας φυλαχτηκε στην Αίγυπτο (υπό της αιγιδος).



Ελένη. : Δεν πήγα εγώ στην Τρωάδα, αλλά το είδωλό μου.
Μενέλαος : Μα ποιος φτιάχνει ζωντανά ομοιώματα ;;;
Ελ. : Ο Αιθέρας από όπου οι θεοί έφτιαξαν την γυναίκα σου.
Με. : Ποιος από τους θεούς το έκανε ;;
Ελ. : Η Ήρα για να αντικαταστήσει εμένα και να μη με πάρει ο Πάρης.
Με. : Λες πράματα ανέλπιστα.
Ελ. : Το όνομα μπορεί να βρίσκεται σε πολλά μέρη, το σώμα όμως όχι……
 (Ευριπίδης “Ελένη”, 570 - 588 ).

 

Μενέλαος : Γέροντα, έλα να κουβεντιάσεις κι εσύ μαζί μας.
Άγγελος : Τούτη εδώ δεν είναι η αιτία που ταλαιπωρηθήκαμε στην Τροία ;;
Με. : Όχι !! δεν είναι αυτή. Οι Θεοί μας εξαπάτησαν κι είχαμε στα χέρια μας ένα άγαλμα από νεφέλη που έφερε τόσα κακά.
Άγγ. : Τι λες ;; Αγωνιστήκαμε, λοιπόν μάταια για ένα ομοίωμα από νεφέλη ;;
Με. : Όλα αυτά είναι δουλειά της Ήρας και της έριδας των τριών θεών. ……
(Ευριπίδης “Ελένη”, 702 – 708).





 




Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Τόλμη, ανδρεία, θάρρος στον Δυρό Μάνης – Όταν οι Μανιάτισσες… θέρισαν τους κατακτητές

25/06/1826… Η αποτυχημένη εκστρατεία του Ιμπραήμ εναντίον της Μάνης, ο οποίος γνωρίζει την ήττα στη διπλή μάχη της Βέργας – Δυρού.



Η νίκη στη Μάχη του Δυρού
Μια μάχη που έδωσαν οι ουσιαστικά άοπλες γυναίκες της Μάνης και η οποία απέκτησε μεγάλη για το έθνος μας σημασία, αφού σημειώθηκε την περίοδο που η Επανάσταση κινδύνευε να χαθεί από τις εσωτερικές έριδες που αποδυνάμωσαν τα στρατεύματα και έκαμψαν το ηθικό των αγωνιστών...


Έτσι η Πάτρα βρίσκεται στα χέρια του Γιουσούφ πασά, η Εύβοια τουρκοκρατείται, το Μεσολόγγι πολιορκείται από τον Κιουταχή και οι κάτοικοί του βρίσκονται μια ανάσα πριν από την ηρωική έξοδο.

Στο μεταξύ ο Ιμπραήμ που είχε αποβιβαστεί στη Μεθώνη έσπερνε το τρόμο, κατέκαιγε και κατέσφαζε. Στο Μανιάκι ο Παπαφλέσσας που επιχείρησε να τον σταματήσει σκοτώνεται μαζί με τους 300 άντρες του μετά τα απανωτά γιουρούσια του στρατού του.

Κάτω, λοιπόν, από αυτό το πρίσμα, η μάχη του Δυρού αναδεικνύεται ως υψίστης ιστορικής σημασίας, αφού η νίκη των Μανιατισσών που έτρεψαν σε φυγή τα λεφούσια του Ιμπραήμ, έδωσε πνοή, σε μια δύσκολη καμπή, στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, ενώ παράλληλα αναγέννησε τις ελπίδες και την πίστη των αγωνιστών.

Εθνικός διχασμός


Προκειμένου να αντιληφθούμε τη σημασία της και τη θέση της μάχης στο Δυρό στην ιστορία του γένους, οφείλουμε να λάβουμε υπόψη το ιστορικό περιβάλλον μέσα στο οποίο έλαβε χώρα.Ο εθνικός διχασμός του 1824-1825, οι πολιτικές αντιθέσεις και οι συγκρούσεις οδήγησαν σε γεγονότα όπως:

• Την καθαίρεση του πρόεδρου του νομοτελεστικού σώματος Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και την αντικατάστασή του από τον Κουντουριώτη.

• Τη δημιουργία δύο κυβερνήσεων, μία υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη με έδρα την Τρίπολη και μία δεύτερη υπό τον Κουντουριώτη με έδρα το Κρανίδι.

• Τις συγκρούσεις μεταξύ «κυβερνητικών» και «αντικυβερνητικών» στο Άργος και στο Ναύπλιο.

• Την «εισβολή» του υπουργού Εξωτερικών Παπαφλέσσα στην Αρκαδία στις 22 Οκτωβρίου του 1824, για να πλήξει τους οπαδούς του Κολοκοτρώνη.

• Την προφυλάκιση του Θόδωρου Κολοκοτρώνη, των αδελφών Δεληγιάννη, των Παναγιώτη και Ιωάννη Νοταρά, του Θ. Γρίβα, του Οδυσσέα Ανδρούτσου και άλλων αγωνιστών από τους «κυβερνητικούς».

• Τη δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου στην Ακρόπολη όπου κρατούνταν φυλακισμένος τον Ιούνιο του 1825.




Όπως ήταν φυσικό, η διχόνοια των Ελλήνων δεν άργησε να αποβεί τραγική.
Ο Ιμπραήμ πασάς εκμεταλλεύτηκε την πολιτική και κοινωνική κρίση και άρχισε τις επελάσεις του για να καταστείλει την ελληνική επανάσταση.

Στις 10 με 12 Φεβρουαρίου του 1825 τα τουρκοαιγυπτιακά στρατεύματά του αποβιβάζονται στη Μεθώνη και παραμένουν εκεί τελείως ανενόχλητα και ατουφέκιστα.

Παρότι, όπως λένε οι ιστορικοί, η κυβέρνηση Κουντουριώτη έχει σπάνιες, σαφείς και σημαντικές πληροφορίες για τις δυνάμεις και τα πιθανά σημεία απόβασής του, στις ακτές της Πελοποννήσου.

Είναι, δε, στρατηγικά παραδεκτό ότι αν υπήρχε πρόνοια, με ελάχιστα οργανωμένο στράτευμα, θα μπορούσαν να χτυπηθούν αποφασιστικά οι πρώτοι 5.000 Τουρκοαιγύπτιοι που επί ημέρες ζαλισμένοι από τη θάλασσα περίμεναν αναποφάσιστοι στην παραλία της Μεθώνης την άφιξη του ιδίου του Ιμπραήμ και των υπολοίπων 27.000 πεζών, πυροβολητών, ναυτικών και ιππέων του, που έρχονταν με το φόβο ότι υπάρχει πιθανότητα να πάθουν την ίδια «ζημιά» με τον Δράμαλη.

Τελικά οι ενισχύσεις από την Αίγυπτο κατέφθασαν το Μάρτιο και ο Ιμπραήμ νίκησε τις επαναστατικές δυνάμεις στο Νεόκαστρο, στο Κρεμμύδι και στο Παλαιόκαστρο.

Σύντομα κατέλαβε όλη τη Μεσσηνία, μέχρι την περιοχή του Οιτύλου, κατέκαψε το Άργος και νίκησε τις υπό τον Κολοκοτρώνη ελληνικές δυνάμεις στα Τρίκορφα της Τριπολιτσάς, προκαλώντας σημαντικές απώλειες στους Έλληνες.

Τον Αύγουστο ο Ιμπραήμ καταλαμβάνει τη Μονεμβασιά, το Δεκέμβριο φθάνει στο Μεσολόγγι για να ενισχύσει τους πολιορκητές και στις 10-11 Απριλίου καταλαμβάνει την πολιορκημένη πόλη μετά την ηρωική έξοδο με τους 4.000 νεκρούς και τους 6.000 αιχμαλώτους.

Οι ήττες στο πεδίο των πολεμικών επιχειρήσεων των Ελλήνων δεν άφηναν περιθώρια για αισιοδοξία. Τα αισθήματα που κυριαρχούσαν ήταν η φρίκη, η απελπισία και ο φόβος.




Επιστροφή στην Πελοπόννησο

Κάτω από αυτό το κλίμα ο Ιμπραήμ επιστρέφει στην Πελοπόννησο με την έπαρση του αήττητου στρατάρχη και τον τίτλο του πορθητή. Από όπου περνά σπέρνει τον όλεθρο και την καταστροφή.
Προκειμένου, δε, να εκμηδενίσει τις πενιχρές αντιστάσεις και με σκοπό να «τιμωρήσει» τους Μανιάτες, στράφηκε προς το μοναδικό ελεύθερο κομμάτι της Ελλάδας, τη Μάνη.

Στόχευε όπως εκτιμάται να την καταστρέψει ολοσχερώς, γιατί διέβλεπε ότι η ελεύθερη Μάνη ήταν μεγάλο και επικίνδυνο εμπόδιο στα σχέδιά του να αποκτήσει τον έλεγχο της Πελοποννήσου.

Φθάνοντας κοντά στη Βέργα του Αλμυρού, όπου οι Μανιάτες είχαν ταμπουρωθεί για να τον αντιμετωπίσουν, ο Ιμπραήμ απαιτεί την παράδοση όλης της Μάνης, γιατί αλλιώς –όπως διαμηνύει- «θα την περάσει όλη από το σπαθί του και δεν θα αφήσει ούτε ίχνος σπιτιού».

Όμως ο Γιωργάκης Μαυρομιχάλης, ο ηγέτης των Μανιατών, απαντά σαν άλλος Λεωνίδας και υπογράφοντας το έγγραφο ως «αρχηγός των Σπαρτιατών» τού διαμηνύει: «Σε περιμένουμε με όσας διαθέτεις δυνάμεις. Οι κάτοικοι της Μάνης γράφομε και σε περιμένομε».

Το πρωί της 22ης-6-1826 αρχίζει η διπλή επίθεση του Ιμπραήμ στη Μάνη. Με κατά μέτωπο επίθεση, με 8.000 πεζούς και 2.000 ιππείς εναντίον των περίπου 2.400 Μανιατών στη Βέργα του Αλμυρού.

Ταυτόχρονα θέτει σε εφαρμογή την αποβίβαση από τη θάλασσα περίπου 3.500 ανδρών στην «καρδιά» της Μάνης, ώστε να τη διασπάσει και να χτυπήσει «πισώπλατα» τους αγωνιστές που είχαν συγκεντρωθεί στη Βέργα.

Τα πλοία αρχικά προσέγγισαν τον όρμο της Μάλσοβας, όμως μετά τον «κανονιοβολισμό» της ναυαρχίδας συνεχίζουν προς τον Όρμο του Δυρού.

 Στο χωριό του Δυρού δεν υπήρχε σχεδόν κανένας Μανιάτης και οι δυνάμεις του Ιμπραήμ αρχίζουν να αποβιβάζονται τα ξημερώματα της 22ας προς την 23η Ιουνίου.

Στη Βέργα ο στρατός του Ιμπραήμ κυριολεκτικά αποδεκατίζεται από τους ηρωικά μαχόμενους Μανιάτες.

Νέες αμαζόνες

Η ίδια πανωλεθρία περίμενε τον επαρμένο σερασκέρη και στο δεύτερο μέτωπο που άνοιξε στην «καρδιά» της Μάνης, στο Δυρό, όπου οι γυναίκες με τα δρεπάνια του θερισμού, με πέτρες, με ξύλα, με τα δόντια και τα νύχια ακόμα, ξέσχισαν και θέρισαν στην κυριολεξία τις δυνάμεις του.

Οι τρομερές σκηνές άφθαστου ηρωισμού που λαμβάνουν χώρα στο Δυρό και σ’ όλη τη γύρω περιοχή είναι απίστευτου ιστορικού και εθνικού μεγαλείου.

Ο ακαδημαϊκός Διον. Κόκκινος (Τόμος Ε’. σελ. 424), αναφερόμενος στη Μάχη του Δυρού και ιδιαίτερα στις ηρωίδες της Μάνης, τους αφιερώνει τα ακόλουθα λυρικά λόγια:
«Διά μίαν ακόμη φοράν, η δραματική και ηρωική πραγματικότης υπερέβη τας συλλήψεις των θρύλων κατά τον Ιερόν Αγώνα της ανεξαρτησίας μας.
Όλα όσα αναφέρονται διά τας γυναίκας της Μάνης, που έτρεξαν εις την μάχην και εκρατούσαν αντί όπλων δρεπάνια, ρόπαλα και πέτρας, ξεπερνούν την φαντασίαν. Είναι ασύλληπτου πολεμικού μεγαλείου. Η Μάνη μάς έδωσε νέας Αμαζόνας…».

Την ίδια καταστροφή παθαίνει ο Ιμπραήμ και δύο μήνες αργότερα στον Πολυάραβο, όπου κινδύνευσε να πιαστεί και ίδιος αιχμάλωτος από τους επιτιθέμενους Μανιάτες.

Στις τρεις αυτές ήττες ο Ιμπραήμ, εκτός από την καταισχύνη που υπέστη, έχασε τα 2/3 του στρατού του.

Η σημασία όμως της ανέλπιστης αυτής νίκης των Μανιατισσών στο Δυρό είναι τεράστια και ωφέλησε τα μέγιστα την εθνική παλιγγενεσία καθώς οι Μανιάτισσες κατόρθωσαν κάτι που φαινομενικά φάνταζε ακατόρθωτο.




Η «Κοψοχείλα» ανέκοψε την απόβαση

Ένα σπάνιο ιστορικό… παραλειπόμενο που συνέβη πριν από τη μάχη του Δυρού και έπαιξε ρόλο στο να φτάσουν τα πλοία του Ιμπραήμ στον ομώνυμο όρμο φέρνει σήμερα στο φως ο «Έ», και το οποίο εντόπισε στην ιστοσελίδα http://www.mani.org.gr.

Όπως αναφέρεται σε αυτή, ο Ιμπραήμ παραπλέει τα παράλια της Μάνης και κανονιοβόλησε τις Κιτριές, την Καρδαμύλη, τη Σελίνιτσα (σ.σ.: το σημερινό Άγιο Νικόλαο), τον Άγιο Δημήτριο και την Τραχήλα, για να καταλήξει τελικά στο Δυρό.

Αρχικά, σύμφωνα με όσα έχουν προκύψει από έρευνες Μανιατών ιστορικών, τα πλοία του Ιμπραήμ επιχείρησαν να κάνουν απόβαση στη Σελίνιτσα, στον όρμο της Μάλσοβας – όπου στην αρχαία εποχή βρισκόταν το λιμάνι της Πέφνου.

Ο συγκεκριμένος όρμος βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τη Βέργα και ήταν άριστα προφυλαγμένος από το νότο.

Το σχέδιο όμως του Ιμπραήμ έγινε αντιληπτό από το γέρο καπετάνιο Χριστέα, που έμενε στον πύργο του, κτισμένο κοντά στη Μάλσοβα και απέναντι από τη νησίδα της Πέφνου.

Ο καπετάν Στρατής Χριστέας λόγω ηλικίας δεν μπόρεσε να πάρει μέρος στη μάχη της Βέργας.

Όταν όμως είδε τα εχθρικά πλοία να παραπλέουν τον μύτικα της Καρδαμύλης, έδωσε το σύνθημα του συναγερμού στα γύρω χωριά με συνέπεια γέροι, καλόγεροι, γυναίκες να οχυρώνονται στη βραχονησίδα, στον πύργο, στον όρμο και στη παραλία «Πανταζί».




Λάφυρο κουρσέματος

Καθώς τα πλοία πλησίαζαν τον όρμο, ο κανονιέρης Στέφανος Χριστέας κανονιοβόλησε τα εχθρικά πλοία με το κανόνι που βρισκόταν εμπρός από τον πύργο.

Το κανόνι αυτό το είχε κουρσέψει ο καπετάν Χριστέας με τα παλικάρια του από ένα μεγάλο βενετσιάνικο καράβι στα πέλαγα της Μπαρμπαριάς.
Η πρώτη οβίδα, για καλή τύχη των υπερασπιστών, «τσάκισε» το φλάμπουρο της ναυαρχίδας του Ιμπραήμ, ενώ παράλληλα οι Μανιάτες πυροβολούσαν τους Τουρκοαιγύπτιους εισβολείς.

Ο Ιμπραήμ, νομίζοντας ότι θα βρεθεί αντιμέτωπος με δύναμη Μανιατών, έδωσε τότε εντολή να κινηθεί ο στόλος προς το νότο.

Κατευθύνθηκε λοιπόν στην Τραχήλα την οποία και κανονιοβόλησε, αλλά, επειδή η απόσταση από τον Άγιο Δημήτριο ήταν μικρή, δεν επιχείρησε να κάνει ούτε εκεί απόβαση και συνέχισε κατευθυνόμενος προς την Αρεόπολη και τον όρμο του Δυρού.

Το κανόνι που χτύπησε τη ναυαρχίδα του Ιμπραήμ έγινε αργότερα γνωστό στη Μάνη με το όνομα «Κοψοχείλα», γιατί κόπηκε από τη βολή ένα κομμάτι από το επάνω μέρος του χείλους του.

Σήμερα η θρυλική «Κοψοχείλα» δεν υπάρχει. Όπως μαθαίνουμε από το βιβλίο του Αλέκου Χρυσομάλλη «Η απόπειρα αποβάσεως του Ιμπραήμ εις Μάλσοβαν και το θρυλικό κανόνι “Κοψοχείλα”» (Καλαμάτα 1974), κομματιάστηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1936, στη γιορτή του Αγίου Δημήτριου.

Αναφέρεται συγκεκριμένα: «Είχε μείνει ως έθιμο κάθε χρόνο στη γιορτή του καθολικού του χωριού Άγιος Δημήτριος να ρίχνουν μία κανονιά, “για να δίνουν τόνον εις την εορτήν, αλλά και να έρχεται εις την θύμησιν των Μανιατών το μεγάλο επίτευγμα του Ιστορικού αυτού κανονιού”.



Εκείνο το χρόνο (1936), είχαν παραταπώσει το θρυλικό κανόνι με πολύ στουπί και βρεγμένο κεραμίδι για να κάνη έτσι μεγάλο κρότο. Όταν η μπαρούτη πήρε φωτιά, το γερασμένο πια κανόνι δεν άντεξε.

Με ένα δαιμονισμένο βογκητό που ακούσθηκε σε ολόκληρη τη Μάνη, η θρυλική “Κοψοχείλα” έγινε χίλια κομμάτια.

Τα… λείψανα της “Κοψοχείλας” μέχρι πρότινος ήταν διασκορπισμένα και περιφρονημένα, από καιρό του διαμελισμού της γύρω από τον Ιστορικό Πύργου των Χριστέων, χωρίς να δυνηθούν ποτέ να εύρουν μίαν κάποιον θέσιν εις μίαν έστω φτωχή γωνιά ενός Μουσείου δια να διατηρηθή ούτως η ωραία παράδοσις του Ιστορικού γεγονότος της Μάλσοβας, από το οποίον εξηρτήθη όχι μόνον η τύχη της Μάνης, αλλά και η τύχη ίσως και αυτού τούτου του μεγάλου και ιερού αγώνος, του αθανάτου Ελληνικού Έθνους!
Το ότι η Μάλσοβα έσωσε την Βέργα, και η Βέργα έσωσε την επανάστασιν είναι κάτι το οποίον πολλοί πιστεύουν και υποστηρίζουν.

Επιμένω -μου έγραφε πριν αρκετά χρόνια ο λόγιος Μανιάτης συμβολαιογράφος Πέτρος Κυβέλος- ότι η μάχη της Βέργας – Αρμυρού θα εχάνετο, πλευροκοπουμένων των αγωνιστών, αν επετύγχανον ν’ αποβιβασθούν οι Τούρκοι εις Μάλσοβαν, ως επεχείρησαν…».

  πηγη: http://www.hellasforce.com/