Ας υποδεχτούμε ΤΟΝ ΟΜΦΑΛΟ ΤΗΣ ΓΗΣ….πρώτα
από γεωλογικής άποψης....από την εποχή του 28000 π.Χ. έως σήμερα.
ΑΔΕΛΦΙΑ ….εάν γυρίσουμε πίσω 28.000 χρόνια στην τοποθεσία των Δελφών, θα
δούμε την τοποθεσία αυτή και τη γύρω έκταση τελείως διαφορετική….με άλλη όψη.
Είναι εκείνη η περίοδος της 4ης παγογένεσης πάνω στη γη. Ο Κρισσαίος
κόλπος δεν υπήρχε. Όλη η σημερινή έκταση του κόλπου, ήταν ένα μικρής έκτασης
οροπέδιο, με τέσσερις μικρούς λόφους. Οι δύο υπήρχαν στο κέντρο περίπου και οι
άλλοι δύο προς το άκρο της έκτασης αυτής, κοντά στη θαλάσσια λωρίδα του
Κορινθιακού κόλπου, που την εποχή εκείνη είχε πλάτος έξι περίπου χιλιόμετρα. Το
βαθούλωμα της τοποθεσίας, που βλέπουμε σήμερα νότια και αριστερά του αρχαιολογικού
χώρου των Δελφών….δηλαδή αυτό μέσω του οποίου κατεβαίνουμε προς το χωριό Χρυσό,
την Ιτέα και την Άμφισσα, ήταν περίπου 400μ. ψηλότερα από την επιφάνεια του
Κορινθιακού κόλπου και καλυπτόταν από πλούσια βλάστηση. Νότια του αρχαιολογικού
χώρου και σε απόσταση 1200 μέχρι 1800 μ.
βρισκόταν πόλη, από 90 περίπου σπίτια
φτιαγμένα από ξύλο. Η πόλη αυτή υπήρχε μέχρι τα πρώτα χρόνια του πρώτου μισού
της 24ης π.Χ. χιλιετίας και ονομαζόταν «ΛΥΚΟΦΩΣ». Το δεύτερο μισό
της 19ης π.Χ. χιλιετίας, χτίστηκε ανατολικά του αρχαιολογικού χώρου
πόλη, που στη μεγαλύτερη της ακμή έφθασε τα 100 περίπου οικήματα και ονομαζόταν
«ΚΟΛΔΗΟΣ».
Απείχε από το σημερινό Ναό 2.200μ.
περίπου και τελείωνε στα 2.500μ. περίπου. Υπήρχε μέχρι τη 12η π.Χ.
χιλιετία. Την περίοδο αυτή (12005π.Χ) καταστράφηκε από κατακλυσμό και
γεωλογικές αλλαγές και όλοι οι κάτοικοι της χάθηκαν. Είναι η περίοδος που η Γη
παγωμένη κατά το μεγαλύτερο μέρος της, άλλαξε τον άξονα περιστροφής της κατά 65
μοίρες. Η αλλαγή αυτή επέφερε την καταστροφή και τον πνιγμό με παλιρροϊκά
κύματα των ωκεανών, των περισσότερων τμημάτων της στεριάς, καθώς και την
επέκταση των πάγων και σ’ άλλα μη καλυπτόμενα τμήματα από τους πάγους μέχρι την
περίοδο εκείνη. Ο Κρισσαίος κόλπος (Ιτέας), έγινε σε δύο περιόδους. Τα χρόνια
του πρώτου αιώνα της 18ης π.χ. χιλιετίας, καταποντίστηκε τμήμα
στεριάς κι έγινε θάλασσα μέχρι τη γραμμή από Ακρωτήριο Ανδρομάχη έως Ακρωτήριο Κεφάλι.
Το υπόλοιπο της έκτασης που έχει ο σημερινός κόλπος, έγινε μέσα στα χρόνια του
τρίτου μέχρι του δεύτερου αιώνα της 10ης π.Χ. χιλιετίας και
παρέμεινε τμήμα του ως έχει σήμερα. Ένα μεγάλο τμήμα θάλασσας που δημιουργήθηκε
την εποχή εκείνη, προσχώθηκε με τα χρόνια. Τη περίοδο αυτή των γεωλογικών
αλλαγών, μέρος της τοποθεσίας, που βρίσκεται στο μαντείο, έπαθε καθίζηση 200μ.
περίπου. Μετά την καθίζηση αυτή και μετά από χρόνια και ειδικά μέσα στα χρόνια
της 7ης π.Χ. χιλιετίας, έπαθε ξανά καθίζηση άλλα 100 μ.
περίπου. Από την
καθίζηση αυτή και μετά, ο χώρος των Δελφών που είναι σήμερα ο αρχαιολογικός
χώρος παραμένει ως έχει.
Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑ
Τον 2ο αιώνα της 26ης
π.Χ. χιλιετίας, δηλαδή περίπου πριν από 27.200 χρόνια, οι απόγονοι των Κελπέων,
οι μετέπειτα ονομαζόμενοι Θαγετοί/Πελασγοί/Δαναοί/Έλληνες, κάτοικοι της πόλης «ΛΥΚΟΦΩΣ» διαμόρφωσαν φυσική σπηλιά του
όρους Παρνασσού, στην τοποθεσία των Δελφών, σε Ναό. Ο πρώτος λοιπόν Ναός στην
τοποθεσία των Δελφών, ήταν φυσική σπηλιά, πλάτους 10-15 μ., μήκους 25-35μ. και
ύψους 15-25μ. Η σπηλιά-Ναός είχε είσοδο 5 μ. και στο βάθος της υπήρχε βωμός,
πάνω στον οποίο υπήρχε άγαλμα του ΔΙΟΣ ύψους 1 μ. Ο Ναός-σπηλιά διατηρήθηκε
μέχρι την 18η π.Χ. χιλιετία. Τον 5ο αιώνα της 17ης
π.Χ. χιλιετίας, χτίστηκε ανατολικά του Ναού-σπηλιά, Ναός, λιθόκτιστος , διαστάσεων
58μ. και ύψους 4 μ. Οι τρεις πλευρές του ήταν τελείως τυφλές, δηλαδή χωρίς
κανένα άνοιγμα, μόνο η εμπρόσθια πλευρά ήταν ανοιχτή και είχε 4 κολώνες
λίθινες, ύψους 4 μ. Η σκεπή ήταν θόλος, με επίχρισμα ειδικό, αδιαπέραστο από το
νερό. Το πρώτο μισό του 8ου αιώνα της 16ης π.Χ.
χιλιετίας, καταστράφηκε από μεγάλους σεισμούς και γεωλογικές αλλαγές.
Τον 4ο αιώνα της 14ης
π.Χ. χιλιετίας, ξανακτίστηκε αριστερά του πρώτου. Ήταν ανοιχτός από τις δύο
πλευρές, με 5 κολώνες από κάθε πλευρά. Οι άλλες δύο πλευρές ήταν λιθόκτιστες
χωρίς κάποιο άνοιγμα. Η σκεπή ήταν από πλάκες τέλεια εφαρμοσμένες. Στο μέσο του
Ναού υπήρχε βωμός. Στο βόρειο άκρο του βωμού, υπήρχε άγαλμα του ΔΙΟΣ, ύψους 2μ.
περίπου. Στις αρχές της 12ης π.Χ. χιλιετίας όπως είπαμε καταστράφηκε
και στη θέση του κατεστραμμένου Ναού τον 8ο αιώνα της 10ης
π.Χ. χιλιετίας, χτίστηκε ξανά ο Ναός, που πάλι ήταν αφιερωμένος στον ΔΙΑ. Ήταν
διαστάσεων 8Χ10Χ4 μ. (πλάτος-μήκος-ύψος ).
Από τις τρεις πλευρές είχε κίονες (κολώνες λίθινες ) 4 μ.
περίπου. Συνολικά οι
κολώνες ήταν 23. Η τέταρτη πλευρά ήταν τυφλή. Στην πλευρά εισόδου, υπήρχαν δύο
αγάλματα. Το ένα ήταν του Διός και το άλλο του Διονύσου και είχαν ύψος 2,30μ.
περίπου. Τα δύο αυτά αγάλματα υπάρχουν σήμερα σε βάθος 10μ. περίπου. Ο Ναός
αυτός καταστράφηκε από κατακλυσμούς, γεωλογικές αλλαγές και μεγάλης ισχύος
σεισμούς που έγιναν τους τρεις τελευταίους αιώνες της 10ης π.Χ.
χιλιετίας. Το έτος 9267π.Χ. τμήμα του βουνού Παρνασσού και το τμήμα που
βρισκόταν ο Ναός, αποκόπηκαν και καταποντίστηκαν μέσα στη Γη κι έγινε χαμηλότερο
κατά 200μ. περίπου. Με τα χρόνια τμήματα της αποτόμου κορυφής του βουνού και
λίθοι αποκόπτονταν και έπεφταν και καταπλάκωναν τον κατεστραμμένο Ναό.
Από την καταστροφή που έγινε το έτος 9267
έως 9200 π.Χ. που είναι η καταστροφή του «ΩΓΥΓΟΥ»,
επέζησαν από τους κατοίκους Πελασγούς της Περιφέρειας του Παρνασσού, αλλά και
ολοκλήρου του Ελληνικού χώρου ελάχιστοι. Οι ολίγοι εναπομείναντες της
καταστροφής αυτής , κάτοικοι του χώρου τούτου της Αιγαιίδας συγκεντρώνονταν από
διάφορα μέρη σε πολίχνες. Η περίοδο αυτή είναι και η χρονολογία του
καταποντισμού της Γης του Άτλαντος (Ατλαντίδας) που βρισκόταν στον Ατλαντικό
και της Νήσου Μάγκνος ή Μαγκάν, που βρισκόταν βόρεια της Κρήτης και κοντά στη Σαντορίνη.
Από την περίοδο αυτή των καταστροφών από τους κατακλυσμούς και των γεωλογικών
αλλαγών και μέχρι το έτος 6455π.Χ. στην τοποθεσία αυτή των Δελφών, δεν
κατοίκησαν άνθρωποι και δεν ξανακτίστηκε ο Ναός. Το έτος 6455π.Χ. χτίστηκε στο
χώρο των Δελφών από τους απομείναντες Πελασγούς και απογόνους των
Κελπέων-Θαγετών, σε απόσταση 700 μέχρι 1.500 περίπου μ. νότια από το σημερινό
Ναό του Απόλλωνα, πόλη, που με τα χρόνια, από 30 σπίτια που ήταν στην αρχή,
έφθασε μέχρι και τα 120 σπίτια, τα οποία ήταν ξύλινα. Η πόλη αυτή ονομαζόταν «ΔΕΛΦΗ».
ΑΔΕΛΦΙΑ….ΑΣ ΥΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ
ΑΠΟΛΛΩΝΑ…ΜΕ ΤΟ «ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ» ΤΟΥ ΟΧΗΜΑ. Ας ρίξουμε λίγο φώς …στο σκοτάδι που μας
περιτυλίγει…ΥΠΟΜΟΝΗ….
ΕΓΚΑΡΔΙΑ
( Ε.Ι.). ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΑΝΑΤΑΣΗ ΨΥΧΗς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου