Ποιά χιλιετηρίδα έγινε η μάχη της Τροίας ;

         Σύμφωνα με σύγχρονες ιστορικές εκτιμήσεις η μάχη της Τροίας έγινε κάπου ανάμεσα στο 1.200 – 1.300 π.Χ. Αυτό βεβαία δεν είναι απολυτό, διότι με τον ανθελληνισμό που διέπει πολλές επιστημονικές ομάδες και την πίεση που ασκεί ο σιωνισμός, για να βρεθεί γεννήτορας της ανθρώπινης ιστορίας, έχει ως αποτέλεσμα να συμπιέσουν την Ελληνική ιστορία από εκατοντάδες χιλιάδες έτη σε μερικές χιλιάδες μόνο. Ας αναλύσουμε μερικά ιστορικά στοιχεία που ανατρέπουν την χρονολόγηση των χειραγωγούμενων επί το πλείστον αρχαιολόγων και μας κατευθύνουν στο βάθος των χιλιετηρίδων, όπου συναντούμε τους γηγενείς πελασγικούς προκατακλυσμιαίους Έλληνες να έρχονται από τα άστρα και να δίδουν την γνώση απλόχερα.  

Παρέμβαση του Νέστορα (μυθικού βασιλιά της Πύλου) στην διαμάχη Αγαμέμνονα – Αχιλλέα.

Ηλιάδα. Ραψωδία Β΄ στίχοι: 260 – 273.

«…Eγώ παρέα έκαμα μ΄άντρες  καλύτερους σας

παλιότερα κι αυτοί ποτέ δε με περιφρονούσαν .

Δεν είδα ως τώρα, δε θα δω ποτέ πια τέτοιους άντρες,

Πειρίθοο και Δρυάντα*, τον αρχηγό των ανθρωπών,

Καινέα* και Εξάδιο*,  Πολύφημο τον άξιο,

Θησέα*, του Αιγέα γιο, μ΄αθάνατους παρόμοιο.

Απ΄όσους ζουν πάνω στην γη ήταν οι πιο αντρειωμένοι.

Ήταν αντρείοι, τα΄βαζαν με τους αντρειωμένους ,

Μ΄αγρια  του βουνού θερία, κι αφάνιζαν τα πάντα.

Μ΄αυτούς συναπαντήθηκα φερμένος από την Πύλο,

 Απ΄έναν τόπο μακρινό, με κάλεσαν οι ίδιοι.

Μαχόμουν κ ι από μόνος μου, μ΄αυτούς δεν θα μπορούσε

Να αναμετρηθεί κανείς απ΄τους θνητούς του κόσμου,

Μα έπαιρναν την γνώμη μου, μου άκουγαν την λόγο».

*Δρυάντας: Γιος του θεού Άρη και αδελφός του Τηρέα. Ο Δρύας έλαβε μέρος στο κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου. Ο Τηρέας, όταν κάποτε έμαθε, ύστερα από προφητικά «σημεία», ότι ο γιος του Ίτυς θα σκοτωνόταν από συγγενικό χέρι, υποψιάσθηκε τον Δρύα, καθώς νόμισε ότι ο Δρύας με τον τρόπο αυτό θα επεδίωκε να σφετερισθεί τον θρόνο. Με βιασύνη λοιπόν σκότωσε τον Δρύα για να προλάβει να αποσοβήσει τον φόνο.

*Καινέας: Στην ελληνική μυθολογία ο Καινέας (Καινεύς) ήταν ένας Λαπίθης που αναφέρεται στη Μάχη Λαπίθων και Κενταύρων. Ο Καινέας ήταν άτρωτος, σκότωσε 5 Κενταύρους στην παραπάνω μάχη και εξοντώθηκε μόνο όταν καταπλακώθηκε από πέτρες και μεγάλα κλαδιά ή κορμούς πεύκων, οπότε βυθίσθηκε όρθιος μέσα στη γη κάτω από το μεγάλο τους βάρος και δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ πια. Σύμφωνα με μία άποψη ο Καινέας ήταν χθόνια θεότητα, ενώ σύμφωνα με άλλη άποψη ήταν μία υπόσταση του θεού Άρη.

*Εξάδιος: Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Εξάδιος είναι γνωστός ένας από τους Λαπίθες, από τους προσκεκλημένους στους γάμους του Πειρίθου που πήρε μέρος στη μάχη με τους Κενταύρους.

*Θησέας: Ο Θησέας ήταν Έλληνας βασιλιάς της Αθήνας στην ελληνική μυθολογία, γιος του Αιγέα και της Αίθρας, από τους πιο σημαντικούς ήρωες στην αρχαία Ελλάδα, με σωρεία άθλων.

Εδώ διαπιστώνουμε ότι ο Όμηρος αναφέρει πως μυθικός βασιλιάς της Πύλου, Νέστορας έκανε ¨παρέα¨ με άλλους μυθικούς βασιλιάδες όπως ο Θησέας ο εξάδιος, ο Καινέας και ο Δρυάντας ο αρχηγός των ανθρώπων, που πολέμησαν με τους κενταύρους, τον μινώταυρο και αλλά μυθικά τέρατα. Οι παραπάνω βασιλιάδες έζησαν στην πάλαια πελασγική πραγματική εποχή, που σήμερα αφελέστατα πολλοί χαρακτηρίζουν μυθολογία, δηλαδή πολλές χιλιάδες χρόνια πίσω. Εφόσον ο Νέστορας είναι ακόμη ζωντανός και παίρνει μέρος στην μάχη της Τροίας, τότε η μάχη αυτή πολύ πιο παλιά από το 1.300 π.Χ.

Συνεχίζουμε….

Ο Αγαμέμνονας και ο Μενέλαος είχαν πατερά τον Ατρέα. Ο Ατρέας είχε έναν αδελφό τον Θυέστη και οι δυο τους είχαν πατερά τον Πέλοπα. Ο Πέλοπας είχε πατέρα τον τρομερό Τάνταλο, γιο του Διός. Άρα οι δυο βασικοί πρωταγωνιστές της Ηλιάδας (Αγαμέμνων και Μενέλαος) είχαν προ-πάππου τον Τάνταλο. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Τάνταλος ήταν γιος της Πλουτούς (αφθονίας) και έφθασε να θεωρείται φίλος και ομοτράπεζος των Ολύμπιων Θεών όπου εκ της απληστίας του υπέκλεψε νέκταρ και αμβροσία που μετέφερε στ΄ ανάκτορό του. Παράλληλα δε προσπάθησε να μεταδώσει μυστικά των Θεών στους ανθρώπους. Εκείνο όμως που αποτέλεσε το φρικαλέο των πράξεών του ήταν που ήθελε να διαπιστώσει αν οι Ολύμπιοι θεοί θα μπορούσαν να εξαπατηθούν! Για τον σκοπό αυτό έφθασε στο σημείο να σφάξει τον πρωτότοκο γιο του, τον Πέλοπα και να τον προσφέρει σε γεύμα σ΄ αυτούς. Λέγεται πως μόνο η θεά Δήμητρα απορροφημένη στη θλίψη της από την απώλεια της κόρης της Περσεφόνης έφαγε τμήμα από τον βραχίονα του παιδιού, οι δε άλλοι θεοί που αντελήφθησαν το ανόσιο έγκλημα του παιδοκτόνου Ταντάλου, ανάστησαν τον Πέλοπα, αποκατέστησαν τον ακρωτηριασμό του και τιμώρησαν τον πατέρα του σε αιώνια καταδίκη. Εφόσον ο Τάνταλος ήταν ομοτράπεζος με τους θεούς του Όλυμπου και ήταν μόλις 3 γενεές πίσω από τον Αγαμέμνων – Μενέλαο, τότε επιβεβαιώνουμε και από το γενεαλογικό δέντρο των Ατρειδών, ότι η εποχή τους δεν απείχε πολύ από το γένος των ηρώων που είχαν επαφή με τους θεούς.

Συνεχίζουμε…  

Ο Παυσανίας στα Αρκαδικά & Λακωνικά αναφέρεται σε έναν πολυετή  πόλεμο που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στη Σπάρτη και στο Άργος χωρίς να υπάρχει νικητής, εξαιτίας κάποιου χρησμού που αναφέρει ότι νικητής θα είναι αυτός που θα βρει τα οστά του Ατρέα. Κάνεις δεν πίστευε εκείνο τον μύθο στην εποχή του πολέμου, εκτός από δυο σπαρτιάτες στρατιώτες που έψαχναν απεγνωσμένα τα οστά του. Τελικά κατάφεραν να βρουν τον τάφο του, κάπου στην Αρκαδία (κάρα του Διός) και τα μετέφεραν στην Σπάρτη. Νίκησε η Σπάρτη. Το ουσιώδες όμως είναι (σύμφωνα με τον Παυσανία) ότι χρειάστηκε ένα άλογο για να μεταφέρει μόνο το κρανίο του Ατρέα, λόγο του μεγέθους του! Άρα τι ανάστημα είχε ο Ατρέας και τι οι γιοι του, Μενέλαος και Αγαμέμνων; Αν δούμε την πύλη των λεόντων στις Μυκήνες, θα καταλάβουμε ότι από εκεί περνούσαν άνθρωποι με υπερ-διπλάσιο ανάστημα από τον σημερινό άνθρωπο, συνεπώς η εποχή που οι άνθρωποι είχαν αυτό το μέγεθος ήταν προ-κατακλυσμιαία, το ίδιο και η εποχή της μάχης της Τροίας.

Η μάχη της Τροίας έγινε σε πολύ βαθύτερη χρονικά εποχή από ότι πιστεύουν (σκόπιμα) οι σύγχρονοι αρχαιολόγοι. Έγινε σε μια εποχή που οι άνθρωποι ήταν τεραστίων διαστάσεων, είχαν υπερφυσικές δυνάμεις και επαφή με τους θεούς. Η εποχή που δικαιολογεί τέτοιες συγκύριες είναι πριν το 10.000 π.χ., το τέταρτο κατά σειρά γένος μετά το χρυσό, το αργυρό, και το χάλκινο, σύμφωνα με τον μέγιστο Ησίοδο. Συνεπώς μιλάμε για πριν τον μεγάλο κατακλυσμό του Ωγύγου (περίπου 10.000 π.Χ) και αναφερόμαστε στο γένος των ηρώων. Τότε έγινε η μητέρα των μαχών, τότε ανδρώθηκε ο μέγιστος Αχιλλέας, τότε έπεσε ο άξιος Έκτορας. Ήταν εποχή που ο ιερός τίτλος «ΕΛ-ΕΝΗ» μεταφέρθηκε από το σημείο ΕΝΑ (Πυραμίς Ταΰγετου) , στο σημείο ΔΥΟ (Δίον – Όλυμπος) και πήγε να καταλήξει στο σημείο ΤΡΙΑ – ΤΡΟΙΑ (Ίλιον), άνευ αδείας, γι΄αυτό και η αίτια πολέμου. Τελικα για λιγους ασφαλείας φυλαχτηκε στην Αίγυπτο (υπό της αιγιδος).

Ελένη. : Δεν πήγα εγώ στην Τρωάδα, αλλά το είδωλό μου.

Μενέλαος : Μα ποιος φτιάχνει ζωντανά ομοιώματα ;;;

Ελ. : Ο Αιθέρας από όπου οι θεοί έφτιαξαν την γυναίκα σου.

Με. : Ποιος από τους θεούς το έκανε ;;

Ελ. : Η Ήρα για να αντικαταστήσει εμένα και να μη με πάρει ο Πάρης.

Με. : Λες πράματα ανέλπιστα.

Ελ. : Το όνομα μπορεί να βρίσκεται σε πολλά μέρη, το σώμα όμως όχι……

 (Ευριπίδης “Ελένη”, 570 - 588 ).

 

Μενέλαος : Γέροντα, έλα να κουβεντιάσεις κι εσύ μαζί μας.

Άγγελος : Τούτη εδώ δεν είναι η αιτία που ταλαιπωρηθήκαμε στην Τροία ;;

Με. : Όχι !! δεν είναι αυτή. Οι Θεοί μας εξαπάτησαν κι είχαμε στα χέρια μας ένα άγαλμα από νεφέλη που έφερε τόσα κακά.

Άγγ. : Τι λες ;; Αγωνιστήκαμε, λοιπόν μάταια για ένα ομοίωμα από νεφέλη ;;

Με. : Όλα αυτά είναι δουλειά της Ήρας και της έριδας των τριών θεών. ……

(Ευριπίδης “Ελένη”, 702 – 708).