Ο "άγνωστος" Επιμενίδης

           Ο Επιμενίδης ήταν γιος του Φαίστου και της Βλάστης, Κρητικός ποιητής, μύστης και φιλόσοφος από την Κνωσό, γεννηθείς το 660 π.Χ. (τριακοστή Ολυμπιάδα). Γι΄αυτόν λέγεται ότι έβγαινε η ψυχή του από το σώμα όσο καιρό ήθελε και ταξίδευε στα άστρα, μετά έμπαινε πάλι στο σώμα. Έγραψε πολλά έργα, ποιητικά και πεζά, σχετικά με μυστήρια και καθαρμούς και άλλα αινιγματικά. Με τα ¨μυστήρια ποιήματα¨ του, έκανε καθαρμούς σε πόλεις και ανθρώπους, εξαγνίζοντας τους από κάθε κακό. Το 604 π.Χ. εξάγνισε ολόκληρη την πόλη των Αθηνών από το Κυλώνειο άγος (Δεινοπαθήματα και θεομηνίες που έπληξαν την αρχαία Αθήνα και που αποδόθηκαν στην οργή των θεών για τη σφαγή των οπαδών του Κύλωνα).

          Οι αθηναίοι του πρόσφεραν το βάρος του σε χρυσό, αλλά εκείνος φεύγοντας για την Κρήτη πήρε μόνο ένα κλαδί ελιάς. Όταν αυτός πέθανε μετά από πολύ καιρό, το δέρμα του βρέθηκε κατάστικτο από γράμματα. Υπάρχει και η παροιμία «Επιμενίδειο δέρμα» που λέγεται για τα μυστηριώδη στίγματα.

          Ο Άρατος αναφέρει: «… μπροστά σε αυτό το ιερό (Ελευσίνιο άντρο), που βρίσκεται το άγαλμα του Τριπτόλεμου, υπάρχει ένας ανδριάντας που παριστάνει καθιστό τον Επιμενίδη των Κνώσιο, ο όποιος λένε ότι βρέθηκε κάποτε σε έναν αγρό και μπήκε και κοιμήθηκε σε μια σπηλιά του Δικταίου Δία, ο ύπνος τον πήρε για (40) σαράντα χρόνια. Στον βαθύ ύπνο του είδε τους θεούς και τους λόγους των θεών, καθώς επίσης την Αλήθεια και την Δίκη. Όταν ξύπνησε, έζησε στο εξής γράφοντας ύμνους και εξαγνίζοντας το κακό. Έλεγε (ο Επιμενίδης) ότι δεν τα έχει διδαχτεί από άλλον άνθρωπο αυτά, αλλά ο ¨ύπνος ο μακρύς και το όνειρο¨, είναι οι δάσκαλοι του».

          Λέει ο μύθος….για δυο αετούς που από τα άκρα της Γης πέταξαν προς το κέντρο και συναντήθηκαν στο ίδιο σημείο στους Δελφούς, στον αποκαλούμενο ομφαλό. Ο Επιμενίδης λοιπόν, προσπαθώντας να επαληθεύσει τον μύθο με την βοήθεια του θεού των Δελφών, ζήτησε χρησμό από το μαντείο και έλαβε λόγια ασαφή και αμφίσημα: « Δεν υπάρχει ομφαλός στο μέσον της γης ούτε της θάλασσας, μα και να υπάρχει, τον βλέπουν μόνο οι θεοί, για τους θνητούς είναι αόρατος».